WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Hoe bedoel je 'niet geschikt'?" riep Rodney gefrustreerd tegen de sociaal werker. "Ik ben verdomme hun broer, wie gaat anders voor ze zorgen?"
De vrouw die tegenover hem op de bank zat, bleef rustig met een map op haar schoot zitten. Ze zette haar bril iets verder op haar neus en doordat haar donkerbruine haren in een strakke staart op haar hoofd gebonden zaten, zag ze er strenger uit dan dat ze daadwerkelijk was. De sproetjes op haar gezicht en haar bolle wangen lieten haar er erg jong uitzien. Waarschijnlijk was ze net afgestudeerd en was dit één van haar eerste zaken. Ouder dan vijfentwintig kon ze niet zijn. Na een korte stilte glimlachte ze meelevend naar hem.
"Zoals ik al zei, is dit gewoon geen gezonde omgeving voor Devano en Angelica om op te groeien."
Ze had zich aan het begin van het gesprek voorgesteld, maar op het moment dat hij haar naam had gehoord, was hij het alweer vergeten. De rest van het gesprek had hij dus goed zijn best gedaan om haar naam te vermijden, een opdracht die moeilijker bleek dan hij dacht. In hun kleine woonkamer was het immers lastig om elkaar te negeren.
Het was niet groot, maar groot genoeg om met z'n drieën rond de koffietafel te passen. De sociaal werker zat op de witleren bank, waar een laag plastic omheen gebonden zat. Hun vader had dat ooit gedaan om te voorkomen dat Angelica op de bank zou gaan morsen en had het er vervolgens nooit meer afgehaald. Rodney en Merita zaten op even witte eettafel stoelen die hadden verplaatst. Achter hen stond een klein, vierkant tv-tje dat amper werkte. De antennes stonden scheef, waardoor er eerst tien minuten met de antennes geschoven moest worden voor er signaal was.
In de keuken konden ze gerommel horen, ondanks dat dit een aparte ruimte was die was afgesloten met een tussendeur. Angelica zat met een nieuw kleurboek aan de eettafel en Devano had laatst een Discman van Merita gekregen. Ze hadden Devano verteld daar te blijven en ervoor te zorgen dat Angelica niet te veel mee zou krijgen van dit gesprek. Zij zou nooit begrijpen dat iemand hen weg zou proberen te nemen.
Om heel eerlijk te zijn had hij ook moeite met dat begrijpen.
"Wat lul je nou, man?" riep Rodney uit, waarna hij opsprong van de bank.
De hand van zijn zus tegen zijn borst hield hem tegen om zich over de tafel naar de sociaal werker te buigen. Merita keek hem streng aan en fluisterde dat hij moest kalmeren. Haar blonde haren zaten in een grote knot op haar hoofd en haar blauwe ogen stonden bezorgd. Ze schudde haar hoofd naar hem, zoals ze altijd deed als hij moest kalmeren. Hij wist best dat ze gelijk had, maar die woede... die woede wilde niet meer weg. Het was een smeulend vuur in zijn lichaam. Die woede had er al zo lang gezeten, maar dit mens was de druppel. Hij had het al te lang onderdrukt. Alle controle over zijn lichaam voelde hij langzaam wegebben en alle andere emoties die hij had gevoeld stroomden weg. Er was alleen nog maar die woede. Boven al het andere.
Vanuit de keuken hoorde hij een opgewonden kreetje komen en als sneeuw voor de zon verdween zijn woede. Zijn hart ging langzamer kloppen en zijn bloed leek weer op een normale temperatuur te komen. Dáárom deed hij dit. Hij deed dit niet voor zichzelf of voor Merita. Hij deed dit niet voor de sociaal werker tegenover hem. Hij deed dit voor hun. Voor zijn broertje en zusje.
