WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
اوووه! هذه الصورة لا تتبع إرشادات المحتوى الخاصة بنا. لمتابعة النشر، يرجى إزالتها أو تحميل صورة أخرى.
Tante Josefien zat met een krant in haar handen op de bank. Haar benen over elkaar en een strenge bril op haar grote haviksneus. De bruine ogen die altijd over het zwarte frame keken, stonden strak op de krant gericht. Ze had een ingevallen gezicht en de regelmatige bezoekjes aan de zonnebank hadden haar gebruinde huid gerimpeld achtergelaten. De vrouw was dan ook niet jong meer, maar met haar eind zestig zag ze eruit alsof ze ieder moment dood neer zou kunnen vallen. Tante Josefien zag er altijd uit alsof ze op geleende tijd op aarde liep. Haar bruine haren had ze in een strakke paardenstaart op haar achterhoofd gebonden, zoals ze het haar van Angelica ook het liefste zag.
Ooit had Angelica mooie, lange haren gehad. Het twaalfjarige meisje had dat echter afgeknipt toen ze tien was, in de hoop dat haar pleegvader op haar af zou knappen. Tante Josefien was woedend geworden toen ze Angelica beneden had zien komen met haar tot vlak onder haar oren en had tegen haar geschreeuwd dat ze geen proper meisje was. Ze leek wel op een jongetje, was haar verteld. Ook Devano had haar vreemd aangekeken, maar was in ieder geval vriendelijk gebleven. Ome Willems nachtelijke bezoekjes waren een week even minder geworden, maar al snel was hij aan haar haren gewend. Hij vond het lekker zacht nu het zo kort was, had hij haar verteld.
Ondertussen had ze weer haar tot op haar borst, maar nog altijd zag ze de walgende blikken van tante Josefien als ze dacht dat Angelica niet keek. De korte haren hadden niet geholpen. Ze hadden zelfs een tegenovergesteld effect gehad. Dus liet ze haar haren maar weer groeien, maar was ze gestopt met deze borstelen. Misschien dat ome Willem ze minder zacht zou vinden als ze vol met klitten zaten, had ze gedacht.
Het had niet geholpen.
Ome Willem had het alleen maar als een uitnodiging gezien om haar haren te borstelen en tante Josefien was weer eens boos op haar geworden. Hardhandig had ze haar haren in een strakke paardenstaart gebonden, mompelend dat ze ook altijd alles moest doen in dit godvergeten huis. Iedere dag daarna deed tante Josefien een paardenstaart in haar haar voordat ze naar school ging. Eerst was het niet meer dan een palmboompje geweest, maar ondertussen hingen de haren weer een beetje naar beneden.
Tante Josefien leek misschien streng, maar ze was er tenminste wel voor haar. Ergens vond ze het heel fijn dat haar tante zich zo druk maakte om hoe ze eruit zag, dat had nooit iemand echt gedaan. Haar moeder had zich meer druk gemaakt om haar eigen uiterlijk en haar broers en zus hadden altijd gedacht dat Angelica het zelf wel kon. Merita liet nu sowieso nooit meer iets van zich horen. Ze was van 'ik heb een huis, wanneer kom je bij mij wonen?' naar complete radiostilte gegaan binnen een week. Rodney kwam nog wel eens langs, maar hij was altijd zo dronken dat tante Josefien hem niet binnen wilde laten. En Devano...
Een verdrietig gevoel ging door haar heen als ze dacht aan haar favoriete broer. Hij had haar kunnen helpen. De enige die haar had kunnen helpen. Ze had het hem willen vertellen. Eindelijk had ze de moed gehad om hem te zeggen wat hun oom 's avonds met haar deed. Hij had haar aan de kant geduwd en was weggegaan. Hij had geen tijd gehad voor haar kleine dramaatjes. Was dat hoe hij over haar dacht? Als een klein drama? Ze was gebroken geweest en haar oom had haar willen troosten. Voor het eerst had ze geprobeerd om terug te vechten, maar het bleek dat hij dat alleen maar leuk had gevonden. Altijd was het bij aanraken gebleven, maar dat was de eerste avond dat hij zich op haar had geforceerd. De pijn die ze gehad had, zou ze nooit vergeten en ze wist niet of ze Devano dat ooit kon vergeven.
