WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Het meisje in het kinderbedje zag er vredig uit. Ze was bijna twee jaar oud, maar zag er zo veel jonger uit. Haar haren waren als wervelingen van karnemelk, witblond van kruin tot punt, geboren om de zon terug te brengen in het leven van haar moeder. Roze blosjes op haar wangen en lange wimpers die er overheen vielen. Een wipneusje waar Merita bijna niet anders kon dan er speels in knijpen. Het meisje was zo mooi, het evenbeeld van de man die hen beiden een leven had gegeven.
Behalve de blonde haartjes. Die blonde lokken had ze van haar moeder.
Niet dat haar blonde lokken nog zichtbaar waren. Die verfde ze al jaren zwart. Al vanaf de eerste keer dat Marc een grap had gemaakt over haar haren. Ze wilde niet meer de hoerige Merita zijn die hij had leren kennen, ze voelde zich slimmer met haar zwarte haren.
Merita glimlachte. Iedere dag weer dankbaar dat dit meisje in haar leven was gekomen. Een wonder. Enkel een wonder kon het overleefd hebben wat ze vorig jaar had doorgemaakt. Ze was zo trots op haar dochtertje, dat prachtige meisje in dat witte hemelbed, omringd door haar pluchen vrienden in de vorm van beren, giraffen en olifanten.
Met een glimlach rond haar lippen draaide ze zich om en deed ze de deur op een kiertje. Het licht in de gang liet ze aan, dat vond Jazzlynn fijn. Ze was zo dankbaar dat haar dochter er nog was en voor haar man die haar ondersteund had toen ze de hulp kreeg die ze nodig had gehad. Eindelijk kon ze weer gelukkig zijn als ze keek naar het enige wat nog uitmaakte in haar leven. Eindelijk kon ze meepraten met de andere moeders in het park als ze het hadden over hun oneindige liefde voor hun kinderen. Het was een vreselijke tijd geweest, maar ze wist nu dat het niet aan haar had gelegen dat ze zich zo voelde.
Blijkbaar heette het postnatale depressie en gelukkig was dat te genezen.
Ondertussen kon ze niet gelukkiger zijn.
Ze liep de trap af en wandelde de woonkamer in. Marc zat op de bank, een koud biertje in zijn hand. Ze ging naast hem zitten en pakte haar boek van het koffietafeltje. Teleurgesteld keek ze naar de cover, waarop een man zonder shirt en een vrouw in een jurk die niet veel aan de verbeelding overliet op stonden afgebeeld. Marc vond het niet leuk als ze zijn boeken las of als ze te veel geld uitgaf aan mooie boeken, dus las ze de doktersromannetjes uit de supermarkt. Ze waren niet bijzonder en de romantiek die werd beschreven draaide voornamelijk om seks, maar ze kon enorm genieten van de woorden.
Dat was waarom ze het deed, die woorden die haar steeds weer in een trance leken te brengen. Ze stortte zich op de pagina's. Haar ogen gleden over de woorden en ze werd meegezogen in een wereld die zo anders dan die van haar was. Ze las tot ze bijna scheel keek en de woorden overvloeiden in dansende letters voor haar ogen.
"Wat ben je nou weer aan het lezen?" vroeg Marc na een stille periode.
Ze schrok op en glimlachte verontschuldigend naar hem. Ze tilde haar boek op zodat hij de titel kon zien.
