WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Rodney draaide de whisky in zijn glas, luisterend naar het gerinkel van de ijsklontjes tegen de rand. Hij ademde de geur die alleen jaren in een Amerikaans, eiken vat kon bereiken. Nog voor hij een slok nam, voelde hij zijn zorgen van die dag verder afnemen. Enkel kijken naar de hypnotiserende structuur was genoeg om hem nog verder te betoveren dan hij al was. Er waren geen schulden meer, geen moeder om over te rouwen, geen broer of zussen om te missen; er was enkel de gerijpte single malt whisky direct uit Schotland geïmporteerd.
Op dat moment was de drank de enige ondeugd die hij had, dus hij was van plan om er een deugd van te maken, om ervan te genieten, om niet naar de bodem van de fles te staren na een paar minuten. Zoals hij hiervoor al met de wodka had gedaan. Van dit glas wilde hij genieten, zoals normale mensen genoten van een glas whisky. Zoals zijn vader nooit had genoten van een glas.
Toen de lichtbruine vloeistof zich in het glas gevestigd had, zette hij het aan zijn gescheurde lippen. Hij liet de rokerige drank even in zijn mond rusten voor hij deze doorslikte. Hij sloot zijn ogen en focuste zich enkel op de smaak. God, dit was lekker, dacht hij toen hij nog een slok nam. Zou zijn vader ook zo genoten hebben van de smaak of zou hij het niet eens geproefd hebben, zoals hij had met wodka?
Hij herstemde zijn oren naar de zachte jazz die zich op de achtergrond afspeelde. Er was een saxofoon in de muziek; hoe dat instrument altijd weer in zijn brein arriveerde en zijn oren over leek te slaan, bleef hem altijd verbazen. Langzaam ging hij heen hen weer met zijn hoofd op het ritme van de muziek, waarna hij nog een slok nam van de whisky. Ergens snapte hij dat dit het drankje naar keuze van zijn vader was geweest, want man, wat was dit lekker. Die muziek op de achtergrond, het glas in zijn handen. Hij zou hier eeuwen kunnen zitten.
Natuurlijk had hun vader niet naar muziek geluisterd als hij dronk.
De houten barkruk waarop hij zat, gaf hem een pijnlijk gevoel in zijn billen, maar zoals gewoonlijk maakte dat hem niets uit. Met die fles wodka en het glas whisky waren veel dingen heengegaan, waaronder zijn pijn. Meer drank betekende minder pijn. En minder pijn betekende verlossing. Het enige dat hij wilde was verlossing. Hij wilde niet de hele tijd zo boos zijn. Hij wilde niet in zijn glas kijken en zijn vader in de reflectie zien. De whisky kunnen ruiken zonder flashbacks aan de klappen te krijgen. Dronken kunnen zijn en weer nuchter willen worden. Vrolijk kunnen zijn en oprecht kunnen lachen. Hij wilde niet meer alleen zijn. Hij wilde zich niet meer eenzaam voelen.
Nu zijn broertje was weggelopen, Merita altijd maar bij die creep van een vriend was en tante Josefien en oom Willem officieel Angelica alles deden om hem bij haar weg te houden, bleef er voor hem niet veel over. Het was enkel hem in het huis vol gebroken herinneringen. Enkel hij die dagelijks herinnerd werd aan wat hun vader hen aan had gedaan. Alleen hij die alle schulden op zich had moeten nemen. Hij en hij alleen die moest kijken naar al die tekens dat dit ooit een huis was geweest waar een gelukkig gezin had geleefd. Familiefoto's met lachende gezichten, kindertekeningen van een gelukkig gezin, oude fotoboeken en videobanden met oude filmpjes van een kleine Rodney die vrolijk rond rende en een vrolijke Devano die in de zandbak speelde. Een kraaiende Angelica in de armen van een trotse Merita.
