Against All Boundaries

Chapter Seven

Nag-iwas ako ng tingin.

He seems so dominating now.

Nanliliit yata ako. I don't anymore know where did my confidence go and why does it leaves me so sudden.

I faked a cough.

"Uh, w-wala ka na bang gagawin?" Tanong ko sa kanya at sandaling nag-angat ng tingin.

Taimtim pa rin siyang nakatingin sa akin kaya agad kong iniwas ang tingin ko sa kanya.

"Mamaya pa ang susunod kong klase. How 'bout you? Can I ask you to go out for lunch?"

Napaangat akong muli ng tingin sa kanya.

"Uh, mamaya pa rin ang susunod kong class." Bigla yata akong naging mahiyain.

Tss.

Napangisi siya.

Nagtaas ng kilay. Mapaglaro ang mga matang nag-hihintay ng sagot.

Wala naman siyang nahita sa akin kaya kinailangan niya pang isatinig ang halata namang tanong.

"So, do I get to eat with you at lunch?" Nakangiti pa rin siya.

Hindi ko naman alam kung bakit ako pinamumulahan. It's the usual thing to do at this phase kaya bakit parang nagugulat pa rin ako at mukhang hindi ko pa rin inaasahan ang mga ito?

Napalunok muna ako bago ko napagpasyahang sumagot.

"No prob." Sinadya kong tipirin ang sagot ko.

Nakita ko naman ang pag-nguso niya. He's obviously suppressing a damn smile. Probably enjoying my moments of uneasiness.

Damn him.

Sabing huwag lu-mabi ng madalas!

He looks so distracting I almost lose my self entirely!

"Kung nahihiya ka, ayos lang naman na hindi muna tayo lumabas—"

"No! Hindi naman ako nahihiya." Agad kong bawi. Gusto ko rin naman kasi. Pinagtagis ko naman ang mga ngipin ko.

Nakakahiya naman at nag-mukha akong atat na lumabas kami. Damn my stupidity for overflowing!

"You sure? You don't seem comfortable."

"Wh-what? Of course not! Why would I even be?" Pagpapabula ko.

Matingkad na naman siyang nangingiti at magiliw na nakatunghay sa pagkakahiya ko.

I decided to fix my self.

Huminga ako ng malalim at itinuwid ang pag-upo.

"Hindi ako nahihiya." I'm convincing both him and me. I'm sure it's obvious from the sound of my tone!

"'Course. I'm convinced." Patuya ang pagkakasabi niya no'n habang natutuwang ikiniling ang ulo at nanliliit ang mga matang pinaglalaruan ang ibabang labi.

Tuwang-tuwa siya ah?

Sana nga lang at pati ako ay natutuwa. Pero lamang yata ang pagkakapahiya ko!

Did my face peel? Nu-mipis yata eh!

"Ezrhael?"

Sabay kaming napalingon sa tumawag sa kanya.

It was a woman.

"It's you! Anong ginagawa mo sa library?" Magiliw na tanong ng dalaga, sabay dahan-dahang lapit sa gawi namin.

Hindi man lang ako tiningnan at ang buong atensiyon ay nasa kay Ezrhael lamang.

It's fine, hindi ko naman gusto ang atensiyon niya.