Against All Boundaries

Chapter Fourty-Two

Mabilis ang naging usad ng panahon.

Parang kailan lang, bago pa lang ako rito sa Catarman.

Ngayon, second year ko na sa AB Lit.

At maganda naman ang naging pamumuhay ko rito.

Maraming nagbago sa pag-daan ng panahon.

Dahil na rin sa tinagal-tagal, marami na ring nangyari.

But I must say I'm getting better.

And so far, wala naman akong nagiging problema.

I'm already comfortable living here.

I was already done adjusting.

Kahit sa iilang mga salita sa kanilang dyalekto ay naiintindihan ko na kahit papano.

Hindi na rin ako malimit na nagpapasundo kay Daddy lalo pa at natuto naman na akong mag-commute.

Kaya tuwing kagaya ngayon na abala siya sa trabaho, ay hindi na ako nagpapasundo pa.

Naabutan ko ang Tita na may kausap sa labas, isang gabing kauuwi ko lang galing iskuwela.

I was about to greet her a good evening pero naurong na lang ang pag-bati ko nang marinig ng bahagya ang sinasabi niya.

"—baka naman pwedeng dito nalang ang tuloy mo. Pasasaan at malalaman at malalaman niya rin naman ang tungkol dito, Anak."

Anak?

Hindi ko alam kung tama ba ang narinig ko.

Pero mukhang hindi naman ako namamali ng dinig.

But . . .

Anak?

I have never considered Tita having a child.

They never mentioned anything to me about it.

Kaya naman hindi ko alam kung tama ba ang naririnig ko ngayon na may tinawag na anak ang Tita.

But I think, if they really want it to be with in my knowledge ay mababanggit naman siguro nila diba?

Sa tagal ba naman ng panahon na nag-daan na naririto ako.

Probably the matter with it is kind of sensitive.

Hindi ko na inabala pa ang sarili ko tungkol don. Kahit na medyo nangangati akong magtanong.

That same night when we were having dinner, Tita was looking at me in a kind of odd way. I kind of find it a little disturbing.

Hindi ako sigurado kung ano talaga iyon pero medyo kinakabahan ako nang maisip kong tila may kaunting pag-aalala mula sa kaniyang mukha.

Wala naman siyang sinabi sa akin at bumalik din naman ang pagiging kaswal niya.

I let that pass.

Paminsan minsang tumatawag si Noah sa amin. He's been checking about me as often as he can.

Pero hanggang ngayon naman ay hindi pa siya nakabibisita rito.

Tapos na siya sa Law at talagang BAR nalang ang kulang.

he'll soon be an official lawyer.

I'm proud of him.

"Bigyan mo naman ako ng photograph ng Daddy mo." Si Mariel, sa isang pangkaraniwang tanghali namin sa eskuwela.

We're eating our lunch together as usual. Sa labas kami kumakain dahil napakarami namang iba't ibang kainan. Pero paminsan-minsan kaming nag-pupunta pa talaga sa malayong mga kainan para lang mananghalian. And today is one of those seldom times.