Against All Boundaries

Chapter Thirty-Six

I watched as Daddy slept soundly in his room.

Himbing na himbing na siya ngayon at nakakagaan ng loob ang kapayapaan ng kaniyang pag-tulog.

At least, it eased some of my troubles.

To finally see him put an end to his weariness.

It's calming.

Humalik ako sa kaniyang noo bago ko siya tuluyang iniwan doon.

Dumiretso ako pabalik sa baba at nagtungo sa kusina.

Hatinggabi na at hindi na ako dinalaw pa ng antok.

Nang makarating sa kusina ay naabutan ko ang magandang ginang.

She smiled at me when she noticed my arrival.

She was doing some preparations in the kitchen.

Whatever that is, I don't know what was it for.

Hatinggabi, nasa kusina siya?

But I didn't bother thinking about it too much.

Tila gaya ko ay hindi na siya dinalaw pa ng antok, at naghahanap na lamang ng mapaglilibangan, o makapagpapapagod sa kaniya, kaya siya naririto ngayon.

Kumuha ako ng tubig sa pridyeder at agad iyong ininom.

Ipinatong ang baso sa counter, at tulalang umupo sa highchair.

"How's your father, iha?" Maya-maya ay untag niya sa akin.

Banayad at malumanay ang kaniyang pananalita.

Napansin kong simula ng makita ko siya ay hindi nagbago ang pananalita niya. Napakarahan. Nakapapanatag ng loob.

I moved my gaze at her.

She was really so beautiful.

Kahit na kung titingnan ko ngayon ay simple lamang naman ang suot niya.

Not the low quality type of clothes, but it doesn't screams extravagance either. And what allured me more is her imperishable beauty.

Kahit na wala na yata kaming ginawa kundi ang umiyak kanina, hindi man lang nagulo ang kaniyang mukha.

Malayo sa kung anong alam kong hitsura ko ngayon.

I feel like a mess, I'm sure I look like trash.

Muli kong ipinukol at itinuon sa kaniya ang tingin.

Hanggang ngayon ay hindi ko alam kung paano ko siya tatawagin.

"You're friends with Daddy, right?"

Napansin kong tila hindi niya inasahang malayo ang itutugon ko sa kaniyang tanong, ngunit malumanay namang sumagot at ngumiti.

"I am."

"Nothing more? Lovers? . . . " Ako nang nakakiling sa isang gilid ang ulo.

Natawa siya. Maging ang tawa niya ay napakarahan. Ngunit hindi ko ikinaiirita iyon, kahit pa dapat ay naiirita ako sa mga babaeng mahihinhin.

"We don't reach that extent, iha." Siya at itinigil ang ginagawa upang tunghayan ako ng may tuwa sa mga mata.

"Matagal na panahon kayong nagtago. I just turned nineteen, and I'm sure that's how long you've been living here together as well. Hindi malabong makabuo ng higit pa . . . " Prente akong tumunghay sa kaniya at pumangalumbaba.

Muli siyang natawa at marahang umiling ngayon.

"Your father and I don't make our words our snacks. We don't eat them. We stand with them." Ngumiti siya sa akin.