Against All Boundaries

Chapter Fourty

Dumating ang sabado.

Walang pasok at niyaya ako ng Tita Feli na sumama sa kaniya sa coffee shop para naman makalabas-labas ako.

Pumayag ako lalo na at may trabaho naman ang Daddy at aniya'y ayos lang daw kung gusto kong lumabas.

Kanina pa ako sinasaway ng Tita dahil nang-aagaw ako ng gawain ng ibang crew.

"Hindi ko alam kung pinagsisihan ko ba'ng dinala kita rito, iha." Ang Tita Feli na parang naging problemado yata.

Natawa naman ako roon.

"Pasensiya na po Tita. Naaliw lang."

Tinigil ko na rin naman lalo na at humupa rin naman ang costumers maya-maya.

Upumupo ako sa malayong gilid habang may kaniya-kaniyang ginagawa ang ilang crew at busy din ang Tita sa sariling ginagawa.

Nakapangalumbaba ako at nakatunghay sa mataong labas.

Ito ang ayaw ko.

Ang walang napaglilibangan.

Ang walang masyadong naiisip.

Dahil kapag natataon at dinadalaw ng katahimikan ang isip ko ay naglilitawan ang mga pilit kong ikinukubli.

Nagawa kong takasan ang mga isipin sa mga nag-daang araw dahil abala ang isip ko sa iba't-ibang gawain.

I was busy with my new place.

I was busy with my new surrounding.

I was busy adjusting.

I was busy with school loads.

Ngunit halos pagsisihan kong tinapos ko agad sa loob ng tatlong araw lamang ang lahat ng hindi ko naabutang competencies at requirements na kailangan pa rin sa records ko kaya naman kinailangan kong mag submit para hindi ako mamarkahang incomplete.

Ngayon tuloy ay wala na akong pinag-kakaabalahan.

Wala na akong ibang naiisip.

Wala na akong ibang magawa.

Walang umookupa ng isipan ko.

Kaya nagkakaroon ng espasyo para sa mga dating isipin.

Na hindi ko pa naman pala natapos isipin. At kinalimutan ko lang panandalian.

Kaya ngayon, sa katahimikan, muli silang umuusbong.

Ni hindi ko alam kung alin sa mga iyon ang una kong iisipin.

My sin towards my sister?

One that keeps on hunting me, that I'm trying hard to get away from . . .

I'm trying hard to ignore.

The matter with my mother?

One that kept me this way for a very long time . . .

One that made me be this desperate of an attention . . . One that urged me even more to listen with my own devils . . .

I don't really want to welcome it in my mind . . . But it really kept on coming over and over.

Natulala akong muli at malayo ang naging tingin.

Kahit na anong subok kong abalahin ang sarili sa pag-tunghay sa mga abalang tao sa labas ay hindi ko maipilit.

My mind really is not cooperating.

It kept on passing out.

Forbids me from entertaining other thoughts.