Chapter Twenty-Nine

9 4 0
                                    

Kanina pa ako hindi ma pakali. Wala akong balak na matulog at wala na rin naman akong nararamdamang antok pa.

I have been sitting on this couch accross Mommy's room.

Unconsciously fidgeting on my feet out of nervousness.

Hindi ko rin magawang huminga ng maayos at kauupo ko lamang ngayon dahil nararamdaman ko na ang pangangatog ng mga tuhod ko.

"Maybe you shouldn't force yourself if you aren't prepared for it yet."

Si Noah na prenteng nakakibit balikat sa harap ko.

Tinapunan ko lamang siya ng masamang tingin.

At hanggang kailan pa ako magiging ganito kabalisa?

I already wanted to get rid of my uneasiness the soonest possible. So I wouldn't wanna back off anymore.

No matter how much I get agitated by my own nervousness.

Hindi rin nakatutulong ang maya't mayang panggagatong ni Noah na palipasin ko na lang muna.

"Patatagalin ko lamang ang kaba ko Noah. Hindi na ako makatutulog uli kung sakali."

"And what'll you do inside? Do you even know what to say? Or what to do first?" Siya na kalmante pa ring nakatunghay sa akin habang hindi nagagalaw ang pagkakapulupot ng dalawa niyang matitipunong braso sa harapan ng dibdib.

"Bahala na, Noah."

Ako at hinilamos ang mukha.

Hindi nakatakas sa akin ang agarang pagsasalubong ng kaniyang mga kilay at paglukot ng kaniyang noo.

"Leaving everything along the fate's hands isn't that healthy. You should've at least get yourself prepared, to avoid getting surprised of the things, and their weights. And what will they cause you."

Natigil ako sa sinabi niya.

That's what I was thinking about, just a moment ago.

That I always do things rushly.

I was always reckless.

At walang nagbago hanggang ngayon.

I'm completely as reckless as I was.

But I wanted it now.

Hindi ko na gustong patagalin pa ito.

If the pain will be attacking me, then I don't want it prolonged anymore.

I want it the soonest. The fastest.

Hindi ako umimik.

I can see his points.

And I don't want to argue.

But I don't agree with it as well.

So I just kept my self silent.

Napatayo ako nang lumabas na ang Tito at ang attorney.

I looked at Tito Nicolo.

He smiled at me.

"Pasensiya na, natagalan. Napakakulit talaga ng Ate." Naiiling niyang sambit. "But worry no more, ako na ang bahala at tapos na namin siyang kausapin at paabisuhan." Ang Tito nang nakaharap kay Noah.

He then shifted his eyes from Noah to me.

"Don't get your self stressed too much. It'll be fine." Tinapik ng Tito ang balikat ko at magaang ngumiti.

That helped me a lot.

Kahit papano ay gumaan ang pakiramdam ko.

"Thank you, Tito."

Against All BoundariesWhere stories live. Discover now