Akademia nadprzyrodzonych

Pierwsze Wrażenie

Stałam w centrum miasta w Los Angeles, gdzie zazwyczaj chodziłam z mamą jako dzieckiem. Ale nie było to miejsce wciąż jeżdżących pojazdów miejskich i ludzi wykrzykujący przeceny własnych towarów, by przyciągnąć uwagę innych. Pusto. Odwróciłam się do tyłu, ale czas zdawał się stać w miejscu. Żadnej żywej duszy ani jednego ruchu w przestrzeni. Jedynie ja i panująca martwa cisza, która zdawała się zwiastować nadejście czegoś wielkiego. Niebo pokrywały gęste deszczowe chmury, a wokół było szaro i ponuro. Zupełnie jakby wszystkie barwy świata zostały rozmyte.
Odwróciłam się i szłam prosto, zaciskając mocno zęby, ze strachu. Nienawidziłam chodzić sama po nocy, zwłaszcza w miejscu w którym dawno nie byłam i wydawało mi się tak odległe od rzeczywistości.
Skręciłam w ciemną uliczkę, pomiędzy dwa stare budynki. Wyciągnęłam ręce z kieszeni i zaczęła biec. Biegłam nabierając powietrze nosem i wydychając buzią. Miałam złe przeczucie, czułam to na każdym kroku i po minięciu każdego budynku. Nagle coś usłyszałam. Ustałam w miejscu, jak wryta, nasłuchując. Odwróciłam się i wtedy zobaczyłam trzech chłopaków biegnących w moją stronę. Każdy z nich miał na twarzy wymalowane przerażenie i dezorientację. Patrzyłam na nich niezrozumiale, jednak ich lęk udzielił się również mi. Kiedy chciałam zerwać się do biegu, poczułam, jakby moja dusza rozrywała się na połowę i ponownie powracała do swojej pierwotnej formy. Było to uczucie, które nie mogłam opisać słowami, ale nie należało do miłych. Wtedy zobaczyłam, jak przez moje ciało przebiega najszybszy i najwyższy chłopaka przenikając przeze mnie jak przez mgłę. Złapałam się za brzuch i pociągnęłam dłonie wyżej. Nie czuję swojego ciała, widzę, lecz nie mogę poczuć ciepła ani dotyku skóry, nawet ubrana. Podniosłam wzrok, obserwując biegnących chłopaków. Dwóch z nich potknęło się, ale utrzymali równowagę i biegi dalej wykrzykując coś do siebie w języku francuskim. Nie umiem, tego języka, więc nie zrozumiałam ani słowa.
Nieznajomi przebiegli przez kałuże, głośno dysząc. Spojrzałam za siebie w ciemny zaułek, gdzie nie dosięgało światło latarni. Spostrzegłam postać idącą w moją stronę, nic nie zrobiłam. Nie było takiej potrzeby, przecież nie jestem prawdziwa. To pewnie kolejny sen. W jednej chwili z ciemności wyłonił się mężczyzna o szerokich ramionach i wysokiej posturze. Od razu rozpoznałam twarz. Mężczyzna o blond włosach zaczesanych do tyłu był ubrany w czarny garnitur z czerwonym krawatem i okularach na nosie. Szedł na początku spokojnie, choć na jego żyły pojawiały się pod oczami jak wpuszczony pod skórę atrament, a oczy zmieniały kolor na ciemnoczerwony. Delikatnie spuścił głowę i szedł dalej, jego dłonie drżały. Wyglądało, jakby się zmuszał do... W jego oczach pojawia się chęć mordu i w kilka sekund znalazł się przed nieznajomą trójką – najszybszy odbił się od torsu wampira i popchnął swoich towarzyszy do tyłu, nie spuszczając kontaktu wzrokowego z wampirem. Istota nadprzyrodzona chwyciła go mocno za gardło i w ułamek sekundy odebrał mu życie, przygniatając tchawice i miażdżąc z charakterystycznym odgłosem łamania kości. Przy oku zakręciła mi się łza. Jak on mógł coś takiego zrobić, wydawał się być miły. Przemogłam się, podchodząc bliżej i opadłam przy fontannie, obserwując z oddali kolejny przypływ agresji. Wampir chwycił za martwe ciało i rzucił nim na dwóch pozostałych jeszcze przy życiu ludzi, którzy biegli jak najdalej mogli. Oboje się przewrócili na ziemię
I zrzucili z siebie ciało towarzysza. Nie myśleli o tym, że ich kolega bądź członek rodziny został zamordowany, ale chcieli uratować własne życie. Straszy chłopaka z zakrwawionymi rękami odwrócił się na tyłeki, odsuwał się do tyłu. W świetle krwawego księżyca stał wampir ze smutnymi oczami i roztrzepaną czupryną. Światło księżyca oświetlało jego plecy i pozostawiało ślad na prawym policzku.

- Proszę. Nie. – Powiedziałam tak cicho, że ledwo się usłyszałam.

Chłopak widząc go, szykując się na śmierć zamknął mocno powieki, zasłaniając twarz rękami, jakby szykował się na cios.