Hayatı Yalan

Bölüm 17

Serhan pencerenin önünden ayrılıp karşıma geçti.Öfke dolu bakışlarının yanına bir de tiksinircesine ağız büzmesi eklenmişti.Yüz ifadesinden öğrendiği şeyi anlamaya çalışsam da nafileydi.Konuşmadan gitmek istediğinde onu durdurup kendime çevirdim.

"Bana kötüsün dedikten sonra öylece çekip gidemezsin.Ne olduğunu söyleyeceksin!"

Emirvari konuşmam onu kızdırsa da öfkesi çoktan taşmıştı.Bu şekilde gitmek zaten onun tarzı sayılmazdı.

"Sen kötü birisin.Akla hayale gelmeyecek kadar...Çok çok çok kötü birisin!Seninle düzgün geleceğimizin olacağına inanmak masallara inanmak gibi bir şey!Seninle nasıl bir hayatımız olacak ki?Sen bu kadar kötüyken nasıl olacak?Yahu, arkadaşını beş para etmez biriyle evlendirip dolandırması için adama para vermek ne demek?Sen...Sen nasıl...Nasıl bir arkadaş nasıl bir yaratıksın?Sen nasıl iğrenç bir yaratıksın Yasemin?"

Arkadaş, dolandırıcılık, para vermek...Anahtar kelimeleri bir araya getirince zarar verdiğim kişinin Aslı olduğu ortaya çıkıyordu.İyi de kocasının onu dolandırmasını nasıl sağlamıştım?Serhan'ın dedikleri doğru olabilir miydi?Adama para verip arkadaşımı dolandırmasını istemiş olabilir miydim?Deren'e yaptığım şeyi düşününce bu o kadar da mantıksız gelmiyordu.Peki neden böyle bir şey yapmıştım?Zavallı kızdan ne istemiştim, bana ne yapmıştı da onu bu şekilde cezalandırmıştım?Yok, hiçbir neden bunu yapmamı açıklayamazdı.Tek açıklaması karşımdaki adamın söylediği gibi bir yaratık olmamdı.Serhan kapıyı çarpıp çıktı.Peşinden koşmak istesem de onu yakalayamamış, merdivenlerde kalmıştım.Oracığa oturup gözlerimi kapattım.Yerin dibine geçmek ve oradan da çıkmamak istiyordum.Gözlerimi açıp bir süre basamağın yanındaki ceketi izledim.Bu Deren'in savurduğu eşyalardan biri olmalıydı.Arkamdan açılan kapıdan sonra buna iyice emin olmuştum.Derin bir nefes verip ceketi almaya gelen koyu renk makyajı akmış kızı izledim.Ceketini yerden aldığında depresifliğinden nasibimi almıştım.

"Sen yaptın değil mi?Sen yaptın!Beni ondan sen ayırdın!Ben yaptım, de!Ne olur ben yaptım de!"

Ağlaya ağlaya yanıma çöküp krize girmiş halde ağlamaya başladı.Aslına bakarsanız bunu yaparken ona imrenmiştim.Kız içinden geldiği gibi ağlayabiliyor, dizlerini dövebiliyordu.Bense bunu yapma hakkımı daha önce kullandığımdan bu hale gelemiyor, yaşadıklarımı içimde biriktirerek yoluma devam ediyordum.

"Punkçı çocuk değil mi?Umursama, onlar özgürlüğe düşkün tipler oluyor.Kısıtlamaya gelemiyorlar."

Deren elleriyle kapattığı yüzünü açıp sessizce beni izledi.Gerçekten ayrılığına dair bir şeylere neden olduğumu düşünmüş olabilir miydi?Öyle değilse neden bana böyle şaşkınca bakıyordu?

"Sen biliyor muydun?Erkek arkadaşımı görmüş müydün?"

Omzumu silkip asıl şaşkınlığının bu haberi gizli tutmamdan kaynaklı olduğunu anlayarak rahatladım.Gözümü onun gözlerine diktikten sonra bildiklerimi söyledim.

"Biri mağazada görmüş sizi, fotoğrafınızı attı bana.Kimseye anlatmadım merak etme."

Kız yüzümü izlerken tepkimi de ölçüyor, ilişkisine müdahil olma durumumu öğrenmek istiyordu.Onun eski erkek arkadaşını ve Aslı'ya yaptıklarımı düşününce bu hareketlerini yadırgamamıştım.Masum olduğuma kanaat getirdiğinde gözlerinin altındaki yaşı silip arkasına yaslandı.

"Değişmişsin, Yasemin.Çok değişmişsin..."

***

İlişkideki sırlar insanların hayatını etkiler.Hele ki benim sırlarım...Bana ait bu sırlar o kadar derin ve yıkıcı ki ortaya çıktığında beni ve benim dışımdaki herkesi, her şeyi yok edip bizi mahvedebiliyor.Sakladığım sırlardan korkuyorum, hatırlayacaklarımdan korkuyorum.İçimde hep bir telaş hep bir korku hissediyorum.Kazandıklarımı yeniden kaybetmekten korkuyorum.O kadar çok kaybettim ki...Ben artık kaybetmek istemiyorum.Serhan...Eğer günlüğümü bir kez daha okuyorsan bil ki ben seni kaybetmeyi hiç istemiyorum.Seni seviyorum.SENİ ÇOK SEVİYORUM.