Hayatı Yalan

Bölüm 2

Serhan mavi ağırlıklı odamızın kapısını araladığında hatıralarımın bana daha çabuk dönmesini sağlayacak yer olmasını ümit ederek içeriye baktım.Duvarların bir kısmı mavi çizgilerle bezenmiş duvar kağıtlarıyla kaplıydı.Kalanı düz renk olarak mavinin çok çok açık bir tonuna boyanmıştı.Düz renk boyalı yerlerde kare tablolardan klas resimler asılmış ve denge çok güzel bir şekilde sağlanmıştı.Odanın mükemmelliği tartışmasız olsa da beynimde en küçük bir kıpırdanmaya neden olmadığından etkileyicilik konusunda benden sıfır puan almayı hak etmişti maalesef.Odayı incelemeyi bırakıp konuşan eşime kulak verdim.

"Burada abiyeler, burada günlük giysiler, burada eşofmanlar var, pijamalar çekmecede.Keyfine bak, dinlen.Sormak istediğin bir şey olursa seslenirsin."

İşini bitirip giden oda görevlileri gibi arkasını dönüp gitmek istediğinde elimle omzuna dokunup onu durdurdum.Bu hareketi yaptıran şeyi anlamak isteyen tavırlarla yüzüme baktığında samimi ve içten bir konuşma hazırladım.

"Ben hafızamı kaybetmiş olabilirim ama aptal değilim, Serhan.Her şeyin farkındayım.Ailen beni sevmiyor değil mi?Deren'in yaptığını onlar da yapabilmeyi çok isterdi.Yanılıyorsam beni düzelt ama lütfen kandırma çünkü böylesi hatırlamamı zorlaştırır."

Kaşları çatılmıştı, dişlerini sıkıp bir süre düşündükten sonra sorumu cevapladı.

"Evet, onlarla aran kötü ama ciddi bir durum yok.Bunlar her ailenin içinde olabilecek şeyler."

Tekrar gitmek için arkasını döndüğünde meraklı bir ses tonuna bürünüp aceleyle söze giriştim.Bana aşağıda yaptığı o son bakışın sebebini öğrenmeliydim.

"Aile böyledir, aran bazen iyi bazen kötü olabilir.Buraya gelirken buna hazırlıklıydım.Beni düşündüren asıl şey senin de onlarla aynı fikirde olman.Serhan...Biz...Biz iyi miyiz seninle?Yani...Biliyorsun, işte."

Yüzünü göremediğimden söylediklerime ne tepki verdiğini anlayamıyordum ama yüzünde daha da çatılmış kaşların olduğuna neredeyse emin gibiydim.Duraksamasından çıkardığım kadarıylaysa söylediklerimde haklı olma ihtimalim epeyce bir yükselmişti.Serhan'ın bana doğru dönüşüyle birlikte, beklediğim yüz ifadesiyle karşılaştım.Ağır adımlarla gittiği yerden geri gelip koyu gözleriyle bakış üstünlüğünü kurdu.

"Gerçekleri duymak istiyorsun.Bu senin en doğal hakkın.Bu yüzden senden daha fazla saklamayacağım.Biz...Ayrılmıştık.Boşanma davası açılmamıştı, evraklar hazır değildi ama ayrılmıştık."

Gözlerimi aşağı indirip durum değerlendirmesi yaptım.Eşimle ve ailesiyle aram oldukça kötüydü.Boşanmak üzereydim ve bunun arifesinde trajik bir kaza geçirip hafızamı kaybetmiştim.Buradan bakılınca gerçekten de numara yapıyormuşum gibi görünüyordu.Muhtemelen o da böyle düşünmüş ve odaya gidebilecek miyim diye sessiz kalmayı seçmişti.

"Sen de numara yaptığımı düşünüyorsun tıpkı onlar gibi."

Bunda haklı olduğumu biliyordum.Sadece...Ondan duymak istiyordum, böylesi benim için daha adildi.Derin bir nefes verip düşünceli bir halde tavanı izledi.Gözlerini üstüme indirdiğinde kararsız sesiyle kendini açıklamaya çalıştı.

"Kaza olduğunda başını hem arabaya hem de yere çok sert çarptın.Oradaydım, gördüm.Sana güveniyorum ve inanıyorum."

Ağzından böylesine yatıştırıcı sözlerin çıkmasına karşın asıl fikrinin bu şekilde olmadığını ikimiz de biliyorduk.Açıklaması dudaklarımı germeme neden olmuş, daha önce hastanedeyken duyduğum ve ona söylemediğim şeyi açığa çıkartmıştı.

"Sen bana inanmıyorsun!Sen bana güvenmiyorsun, bile!O gün orada seni duydum!Hastanede seni duydum!Doktor tahlil sonuçlarına baktıktan sonra testin yenilenmesini istedin.'Üstü başı alkol kokuyor, kanında nasıl olur da alkol çıkmaz?Bir yanlışlık olmalı, yeniden test edin!' dedin.Alkolik yaftası yapıştırdın, bana çarpan şoföre bile benden çok güvendin!Bana güvenmiyorsun, acıyorsun sen!Bu yüzden yanındayım değil mi?Acıdığın için...Bu kadar güvenmediğin bir insanla sırf hafızasını kaybettiği için evli kalmaya devam edecek misin cidden?"