Dönence/ texting Tamamlandı.

Bölüm 30

İyi okumalar dilerim biricik Davetsizlerim:)

O pamuk ellerinizle oy ve yorum yapmayı unutmayın, tamam mı:)

Ve son olara şarkıyla daha güzel gideceğini sanıyor ve açmanızı diliyorum:)

O gün annem ve ben evdeydik babam işten erken dönüyordu. Abimin üniversitesi yolunun üstü olduğu için dönerken abimi de almış ama gelirken arabanın frenleri tutmamış ve önden gelen tıra çarpmış... Sonrasıysa iki kayıp, parçalanmış bir aile.

Yoldan geçen insanlar acili aramışlar, ambulans gelmiş ve hastaneye kaldırmışlar ikisin de ama kurtaramamışlar... Durumları ağırmış.

Haberi duyduğumda kabullenemedim. Bir ay konuşamadım, üç ay terapi gördüm. hâlâ da kabullenemiyorum.

Annemin durumu ise benden daha farklıydı. O da benim gibi kabullenememişti ama annem onların ölümünde hep doktorları suçladı ama zaten hastaneye durumları ağır getirilmiştiler.

Benim doktor olmamı da sırf bu yüzden istiyor. Aslında doktor olmayı hiç istememiştim. Annem o kazadan sonra doktor olmamı istediğinde onu daha fazla üzmek istememiştim,  biraz olsun içini bu şekilde rahatlatmak istemiştim ve gece gündüz kendimi kitaplara verdim.

Derin bir nefes alıp fikirlerimden sıyrıldım. Gözlerim oda da hiçbir şeyi görmüyordu. Çok karanlıktı. Acaba kaç saattir karanlıkta oturuyordum?

Yerimden kalkıp kapının yanına gittim ve ışığı açtım. Kış olduğu için havalar erken kararıyordu. Okul kıyafetlerimi değiştirip banyoya girdim, elimi yüzümü yıkayıp odaya döndüğümde çantamdan telefonumu çıkarıp yeniden yatağıma oturdum.

Tekrar derin bir nefes alıp İnterneti açtım, Whatsapp logosuna tıkladığımda gülümsedim mesaj atmıştı. Sonra yüzüm düştü,  sadece bir mesaj atmıştı.

Davetsiz: Kuşlar bana üzgün olduğunu söyledi.

Kaşlarım çatıldı. Nereden biliyordu?

DOREMİ: Sen nereden biliyorsun?

Anında çevrimiçi olup yazmaya başladı. 'Demek aktif ama sana yazmıyor. Kesin saçı güzel kızla birlikte'

Davetsiz: Demek gerçekte üzgünsün?

DOREMİ: Sen benim soruma cevap ver ilk önce.

Davetsiz: Odanın ışıkları kapalıydı halbuki sen okuldan geldikten sonra hep odanın ışığı açık olur akşam yemeğine gitsen bile. Ve sen geceleri evden çıkmazsın. Geriye bir tek şey kalıyor üzgünsün ve odanın ışığını bile yakmamışsın.

Hakkımda bu kadar çok şey bilmesi beni şaşırtmıştı ama daha çok mutlu etmişdi.

DOREMİ: Yine geçiyor muydun?

Davetsiz: :)

Davetsizin gülücük atmasıyla benim de yüzüm güldü ama benimki daha büyük gülümsemeydi.

Davetsiz: Şimdi sen benim soruma cevap ver neden üzgünsün?

DOREMİ: Annemle tartıştık biraz.

Davetsiz: Sınav sonucun yüzünden mi?

DOREMİ: Hayır başka bir sebep yüzünden.

Sınav sonucum yüzünden tartıştığımızı bilmesini istemiyordum . Onun yüzünden kafamın karışık olduğunu ve çalışamadığımı düşünüp kendini suçlayacaktı. Bunu istemiyordum.