Dönence/ texting Tamamlandı.

Bölüm 8

İyi okumalar dilerim:) umarım şarkıyı açabilirsiniz.

"Özür dilerim."

Benim konuşmamla Anıl ve Elif de bize taraf döndüler.

"Kaan abi" diyerek Elif Kaan'a sarıldı.

Ne yani tanışıyorlar mı?

"A-abi senin ne işin var burada?"

Konuşmasından Anılın da en az benim kadar şaşkın olduğunu düşündüm.

"Film izlemeye gelmiştim."  Eliften ayrıldıktan sonra bakışları sırayla ben, Anıl ve Elif'in üzerinde gezindi.

"Anlaşılan siz de öyle yapmışsınız."

Anıl konuşacakken Elif araya girdi.

"Hadi ama film başlayacak." Dedi ve koluma girerek salona doğru yürümeye başladı.

"Siz Kaan'la tanışıyor musunuz?" beraber yürürken sesimin çok çıkmamasına dikkat ederek Eliften sordum.

"Tabii biz çocukluk arkadaşıyız."

__

"Çok güzel filmdi." salondan çıkarken ilk konuşan Elif olmuştu.

"Bence de çok güzeldi." dedim.

Benden sonra Anıl konuştu "Son zamanlarda böyle bir film izlememiştim."

Bana göre şimdi sıra Kaan'daydı ve beklediğim gibi verdiği tepki sessizlik... Çoğu zaman yaptığı gibi.

Sınıfımdakilerle pek yakın olmadığım doğrudur ama onlardan uzak olsam da karakterlerini, verdiği tepkileri az çok biliyordum.

Sinemadan çıktıktan sonra bir kafenin önünden geçerken Anıl hep beraber bir şeyler içmeyi teklif etti.

Dünden razı olan üçlüye baktığımda cevap vermek için konuşmaya başladım.

"Benim eve gi..."

"Evet, Ahenk de razı olduğuna göre içebiliriz.."

Hadi ama, bu kızın cana yakınlığı biraz fazla değil mi?!

Masada bir tarafımda Anıl ve diğer tarafımda Elif'le birlikte oturup içeceklerimizi içiyorduk.

"Sanırım Ahenk benim hareketlerime çok şaşırdı."diyerek Elif bana bakıp güldü. "Ama ben böyleyim işte sevdiğim insanların yanında. Anıl benim uyuz kuzenim," bunu söylerken Anıl gözlerini devirdi.

"Ve Kaan abi de benim öz abimden ayırmadığım çocukluk arkadaşım." Diyerek Kaan'ın omzuna yaslandı. Dedikleriyle ben de güldüm.

Şimdi gerçekten abi kardeş gibi görünüyorlardı. Bakışlarımı kaçırdım.

Telefonumu cebimden çıkardım.

"Özür dilerim annem yazmış eve gitmem lazım."

Bunu neden yapıyordum? Şu an yalan söylüyordum.

Aceleyle yerimden kalktım.

"Size iyi eğlenceler."

__

Yatağımda uzanarak sessizce tavanı izliyordum. Hıçkırıklarla ağlayıp rahatladıktan sonra gelen sessizlikti bu.

Yolda kirpiklerime tutunamayıp ara ara düşen damlacıklar küçük çocukların kaydıraktan kaydıkları gibi kaymaya başladılar yanağımdan.

Yatağımdan kalkarak beş yıldır her ağlayışımda beni yalnız bırakmayan kahverengi ayıcığımı kenara koydum.

Komodinin üzerindeki telefonu alıp sessizde olmamasına rağmen bildirimleri kontrol ettim. Bir şey yoktu.

Ne bekliyordum? Bilmiyorum. Aslında yazmadığı için mutlu olmam lazımdı. Belki de artık hiç yazmayacaktı.

Yerimden kalkarken bildirim sesiyle yatağın üzerindeki telefonu aldım.

Bilinmeyen numara: Pencereyi aç.

Heyecanlandım ckdçdmxnxm acaba ne getirdi?