Wizardry Reincarnation (Boyslove Fantasy)

Chapter 29: A Friend and a Foe

I do not proofread. This chapter is unedited.

Chapter 29

A Friend and a Foe

Roe Blaze POV

Mag-isa sa kusina ay nagluto ako ng pagkain. Nagluto ako ng pagkain na sapat para sa dalawa. I'm hoping that Damien will come home to eat dinner here. Pero malabo ata iyon dahil makalipas ang ilang minuto ay walang dumating na Damien.

Nakatingin na lamang ako sa pagkaing nasa aking harapan. Ang kaninang pinipigil na luha ay dahan-dahan ng bumuhos.

Hindi siya pumunta nong lunch, I just thought na pupunta na siya ngayon.

I smiled bitterly. What am I expecting for? Mayroon na siyang Summer. Summer is gone before and now his back, wala na sa akin ang atensyon niya ngayon.

All of the things he have done from the very beginning is nothing. Siguro ay galit lamang niya sa akin ang nararamdaman niya kaya niya ako pinagtuunan ng pansin, hinayaang manalo sa entrance exam para makatira dito sa mansion.

I'm speculating with my own thoughts. Hindi ko alam ang tumatakbo sa aking isipan ngayon. Hinayaan kong tumulo ang aking mga luha. Humihikbi man ako'y mahina lang.

How funny. I'm over 50 years old now and here I am crying over a 19 year old boy. Damn love. Love is very pathetic.

It was not his hatred that hurt too much. It was his apathy to me. How could he forget that he ordered me to cook food for him?

Right. He just ordered me. Hindi niya sinabing kakainin niya ang mga lulutoin ko. Sinabihan niya lang ako na siya lang ang ipagluluto ko at wala ng iba. Pero hindi niya sinabing kakainin niya ang mga pagkain lulutoin ko. I should have not expected him to eat all of my food.

"Why are you crying?" Narinig kong may biglang nagsalita.

Agad kong nilingon iyon. Sa nakalipas na taon ay malaki ang nagbago sa kaniya. Tumangkad siya lalo at mas lalong nahubog ang kaniyang mukha at katawan. Masyado ng matured ang kaniyang mukha. Halatang-halata na ngayon na isa siyang Alpha dahil sa lalaking-lalaking pangangatawan nito.

Nagulat ako sa kaniyang presensya. Hindi ko inaasahan na narito siya.

"You didn't even cry when Mother was assassinated in front of you. Umiiyak kaba dahil hindi masarap ang luto mo?" Patuloy niyang sabi. Nakatingin sa aking mukhang puno ng luha.

Hindi ako nakapagsalita sa gulat. Kaya wala akong nagawa nang umupo siya sa upuan sa aking harapan at sinubo ang pagkaing para sana kay Damien.

Napaawang ang aking labi. Gustong magsalita at pigilan siya sa pagkain.

"Oh, is this for someone else?" Nakita ata niya sa aking mukha na may gusto akong sabihin. "I'm very hungry right now, cook for that person again if he will come." Dagdag niya.

Hindi na ako nagsalita. It should be better kaysa naman masayang iyon katulad ng natirang pagkain kaninang lunch.

Nakatingin parin ako sa kaniya. Hindi mawala ang aking mga mata sa kaniya. He changed a lot.

For five years na hindi ko nakita si Adolphus at hindi alam kung anong ganap sa buhay niya sa nakalipas na taon na iyon, labis-labis ang pagtataka sa aking mga mata ngayon nang makita siya.

Ang dating busangot niyang mukha sa tuwing nakikita ako ay wala na. Pati ang palaging galit niyang mga mata ay wala na rin. Ibang-iba na ang aura niya ngayon. He looks calm and collected.

Ang huling kita ko sa kaniyang galit na mga mata ay noong pinatay sa aking harapan ang nanay ko dito sa mundong ito. Kitang-kita ko ang galit niya noon pati ang paninisi niya sa akin.