Az önce Eylül'ün tuttuğu boşta kalan elini yeşil kalın askeri kemerinin üzerine koyup lafa girdi.
" Gel ben sana espriyi göstereyim."dedi.
Elini kemerinin üzerinden çekip göğsünün üzerinde yazan yazıyı işaret etti.
" Bak bakalım burada ne yazıyor...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Odanın kapısınının aralanması ile uyku numarama çaktırmadan devam ettim. Dün gece Eylül beklemiş benim uyuduğumu düşündüğü an kollarını belime sarmıştı. Oldukça farklıydı o an. Minicik bedeniyle bana sarıldığında tuhaf hissetmiştim.
Gece bir kez Aden'in sesiyle uyandığını görmüştüm. Ben de uyanmıştım o birden yataktan fırlayınca. Ama yataktan kalkmamıştım.
Sabah sessiz olmaya çalışsa da yüzüme kondurduğu öpücüklerle uyanmıştım. Belli etmemiştim ona. Beklemiştim sessizce.
"Babamızı uyandıralım." dedi Eylül yaklaşırken fısıltıyla.
"Dur kızım önce ben." dediğini duydum yatağın diğer tarafı çöktüğünde. "Sonra sen öpersin." Aden'in mırıldanmaları da ulaşıyordu kulağıma.
Yanaklarıma bastırılan dudakların ardından gece boyu burnuma dolan güzel kokuyu aldım. Eylül'dü bu.
Geri çekilip "Toprak." diye mırıldandı. Elini saçımda hissettim. Usulca açtım gözlerimi. "Günaydın."
"Günaydın." dedim ben de. Sesim pürüzlü çıkmıştı.
"Kahvaltı hazır. Ben gidiyorum. Siz de gelin baba kız." diyerek Aden'i karnımın üzerine bıraktı.
Yine o derin bakışların yanına kondurduğu güzel tebessümle odadan çıktı. Kim bilir ne kadar hayal etmişti bu anları? Yalnız olmayı değil, aile olmayı ne kadar özlemişti? Sevdiği adamı kızıyla görmeyi ne kadar istemişti?
Aden'in çığlık çığlığa gülmesi ile kendime gelip bakışlarımı ona çevirdim. Karnımın üzerinde zıplamaya çalışıyor bir yandan da alkış tutuyordu.
Koltuk altlarından tutup kendime yaklaştırarak tombul yanaklarına dudaklarımı bastırdım. Derin bir soluk alıp kokusunu içime çektim. Yüzü bana benzese de kokusu annesi gibiydi. Ellerini omuzlarıma koyup geri çekildiğinde iri kahve gözlerini aynısı gibi olan gözlerime dikmişti.
Uzun uzun baktı bana. Küçücük bir bebekten beklenmeyecek olgunluktaydı sanki bakışları. Ben de ayırmadım gözlerimi hiç. Yüzünün her bir santimini inceledim.
Siyah kirpiklerini her kırpıp açışında bir ok saplanıyordu kalbime. Beni suçluyordu sanki o bakışlar. Annesinin yapmadığını yapıp bana hesap soruyordu. Ben kime soracaktım o hesabı?
