အခန္း-၃၄

1.5K 117 21
                                    

[Zawgyi]

စိတ္ေထာင္းရင္ ကိုယ္ေၾကတတ္သည္ဟု ၾကားဖူးခဲ့သည္။ ကိုယ္တိုင္ ထိုအျဖစ္မ်ိဳးၾကံဳရလိမ့္မည္ဟု မဟာစိုး ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးဖူးခဲ့။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ဆံုးပါးၿပီးေနာက္ပိုင္း သူမကပါ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕ယြင္းလာသည္။ အရင္ကတည္းကလည္း ေရာဂါအခံမ်ား႐ွိတာမို႔ စိတ္ဓာတ္က်သည္ႏွင့္ လူကပါ ခ်ံဳးခ်ံဳးက်၏။

သြန္းေလး႐ွိေန၍သာ အခုခ်ိန္ထိ ေတာင့္ခံထားႏိုင္ျခင္း။ သြန္းေလးကလည္း အေမျဖစ္သူနားက မခါြေတာ့ေပ။
အေဒၚကလည္း အရင္လို ဂ႐ုတစိုက္မ႐ွိေပးေတာ့တာေၾကာင့္လည္း ေနမေကာင္းသည့္ အေမကိုသာ အရင္ကထက္ ပိုကပ္ေနေလေတာ့သည္။

"ေမႀကီး"

"အင္း..ေျပာေလ သြန္းေလး"

"ေမႀကီး ျမန္ျမန္ေနေကာင္းရမယ္ေနာ္"

"အင္း"

မ်က္ရည္ဝိုင္းေနသည့္ မ်က္လံုးၾကည္ၾကည္ေလးမ်ားက သူမအား ေသခ်ာၾကည့္ေနသည္။ လူႀကီးဆန္သည္ဟု ေျပာရမလား၊ စိတ္မာသည္ဟုပင္ သတ္မွတ္ရေလမလား၊ သြန္းေလးက ေတာ္ရံုငိုခဲသည္။ သူ႔အေဖဆံုးတုန္းကလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးေခ်ာင္ကပ္ရင္းသာ လူမျမင္ကြယ္ရာ၌ ငို႐ွာသည္။

"သြန္းေလး"

"ဟုတ္..ေမႀကီး"

"ေမႀကီးမ႐ွိေတာ့ရင္လည္း အခုလိုပဲ သန္မာေနရမယ္ေနာ္"

"ေမႀကီးက ဘယ္သြားမွာမို႔လို႔လဲ"

"ေမလြန္းရဲ႕စကားကိုနားေထာင္ၿပီး လိမ္လိမ္မာမာေနရမယ္ေနာ္"

"ေမႀကီးးး"

ခပ္ခြၽဲခြၽဲေခၚကာ အေမ့ရင္ခြင္ထဲ အတင္းတိုးဝင္လာသည့္ သြန္းေလး၏မ်က္ႏွာေလးက ငိုမဲ့မဲ့။

"သားသားကို မထားခဲ့ရဘူးေနာ္။ ဘယ္မွမသြားရဘူး။ ေသလည္းမေသရဘူးေနာ္"

ကိုယ့္က်န္းမာေရးအေျခအေန ကိုယ္သာအသိဆံုးျဖစ္၍ မဟာစိုး ခပ္ယဲ့ယဲ့သာျပံဳးမိသည္။

"ေမႀကီး..သားသားကို ကတိေပး"

"ေျပာေလ..ေမႀကီးက ဘာကတိေပးရမလဲ"

"ျမန္ျမန္ေနေကာင္းလာမယ္လို႔ ကတိေပး"

"မဟာစိုး ျဖည္းညင္းစြာေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။
သြန္းေလး ေတာင္းဆိုသည့္ကတိအား တိတ္ဆိတ္စြာေနျပျခင္းျဖင့္ ကတိေပးသလိုေနလိုက္၏။

အဝါရောင်အိပ်မက် (completed)Where stories live. Discover now