အခန္း-၆၇

1.9K 141 8
                                    

[Zawgyi]

"ေက်ာင္းသြားမတတ္ရေသးခင္အထိေတာ့ အကို႔ကို
ေတြ႔ခြင္႔ျပဳရမယ္လို႔ ကတိေတာင္းလိုက္တာ"

"အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ မင္းအိမ္က ခြင့္ျပဳလိုက္ေရာလား"

သြန္းအုပ္က မယံုသလို၊ယံုသလိုျဖင့္ ခပ္ရြဲ႔ရြဲ႔ျပန္ေမးသည္။

"ဒါေပါ့ဗ်..ဦးပိုုင္ကလည္း။ ကြၽန္ေတာ္က အခန္းေအာင္းၿပီး သံုးရက္ေလာက္ ထမင္းအငတ္ခံျပလိုက္တာေလ။
ပါပါးကပါ ႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ လာေခ်ာ့ေရာ"

"မင္းအေဖမို႔လို႔ အဲ့လိုလြယ္လြယ္နဲ႔ အေလ်ွာ့ေပးလိုက္တာ။ ငါသာ မင္းအေဖဆို ထမင္းငတ္ၿပီးမေသရင္ေတာင္
ေ-ာက္ခြက္ကို မေသမခ်င္း႐ိုက္ၿပီး သတ္ေပးလိုက္တယ္"

"•••"

ဇာနည့္မ်က္ေစာင္းႀကီးက ဒိုင္းခနဲ။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာရဲ။

စကားေျပာေနရင္း ဇာနည္ ခုနကေျပာလိုက္သည့္စကားကို
သြန္းအုပ္က ျပန္အေတြးေရာက္သြားသည္ထင္၏။ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ ေတြးစစဟန္ျဖင့္....

"တကယ္ေတာ့ မင္းကအေလ်ွာ့ေပးလိုက္ရတာေလ.. မင္းအိမ္ကို"

"....."

"ေနာက္ႏွစ္ကစၿပီး အၾကာႀကီးသြားေနရေတာ့မွာ"

ဇာနည္က မခ်ိျပံဳးတစ္ခုျဖင့္သာ။

"ဦးပိုင္ေၾကာင့္ပါ။ ဦးပိုင္ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္သာ
အကို႔ကို စိတ္ခ်လက္ခ်နဲ႔ထားခဲ့ဖို႔ ပါပါးတို႔ကို
ကြၽန္ေတာ္ ကတိေပးလိုက္ႏိုင္တာ"

သြန္းအုပ္က ဘာမွျပန္မေျပာ။ ၿငိမ္ၿပီးေတာ့သာ နားေထာင္ေနသည္။

စကားအလြန္တတ္သည့္ ဦးပိုင္က အကို႔အေၾကာင္းပါလာသည္ႏွင့္ ႏႈတ္ဆိတ္သြားတတ္ျမဲ။

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဦးပိုင္"

"....."

"အကို႔အေပၚမွာ ဦးပိုင္ အမ်ားႀကီးသက္ညႇာေပးခဲ့ပါတယ္"

"......"

သြန္းအုပ္က ဆက္ၿပီးနားမေထာင္ခ်င္သလိုျဖင့္
တစ္ေနရာသို႔ထသြားရန္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့မွ တစ္ခုခုေျပာရန္ သတိရသြားၿပီး....

အဝါရောင်အိပ်မက် (completed)Where stories live. Discover now