ELVİN

BÖLÜM 35

Herkese merhaba arkadaşlar. 

Hemen bölüme geçiyorum. Keyifli okumalar.

Yorum yapmayı ve oy atmayı unutmayınız!!!

Bölüm Şarkıları: 

Mor ve Ötesi "Tamiri Mümkün Kalbinin"

Manga "Kandırma Kendini"

Athena "Ben Böyleyim"

Benim güzel hatalarım var

Bir an bile vazgeçmedimKendi yolumdan

21.12.2020 İstanbul

Dünyadaki en güçlü insanlar kimlerdir diye sorsalar; Kendi başının çaresine bakmayı öğrenmiş kadınlardır derdim." Demiş Cemal Süreya.

Hayata gözlerimi açtığımda annem babam ve ikizim yanımdaymış. Bilmiyordum. O anı hatırlamıyorum. İkinci defa gözlerimi açtığımdaysa o adam, karısı ve oğlu vardı yanımda.

Güzel bir geleceğim olur sanmıştım. Mutlu olurum diye düşünmüştüm. Hiç mi mutlu olmadım? Oldum elbette. Ancak ağladığım anlar güldüklerimi yok ederdi.

Ben 20 yıldır dik durmaya çalışıyordum. 20 yıldır o kadınla başa çıkmaya çalışmıştım. Her ne yaşadıysa kendi başımın çaresine kendim bakmıştım. Yaşayarak öğrenmiştim her şeyi. İyiyi, kötüyü, adaleti, haksızlığı, yalanı... Daha birçok şeyi...

Son öğrendiğim şey ise boyun eğmemek olmuştu. Geç öğrenmiştim bunu. Ancak öğrenmiştim.

Bu zamana kadar bana ne kadar kötülük yapılırsa yapılsın her zaman iyilikle karşılık vermiştim. Karşımdaki kişi bana çok kötülük yapsa da ihtiyacı olduğunda yanında olmuştum. Belki yine öyle biri olsa ve bana ihtiyaç duysa yine yanında olurdum.

Ancak bazen bu iyiliğimizi hak etmeyen insanlar da vardır. Ve o iyiliğimizi hak etmeyen insanları sevgi bile iyileştiremeyecek. Çünkü kötülüğün kölesi olmuş kişilerdir.

Belki de bu yüzden demiştir Mevlana, "İnsan olarak doğmak bütün insanlara bahşedilmiş bir şey ama insan olmak herkesin başaracağı bir şey değil." Diye.

Eve geldiğimizden beri düşündüğüm tek şey o katilin bana tokat atmak için kaldırdığı eliydi. Hayatım boyunca sadece tek bir kişiden tokat yemiştim. Şimdi o tokat atacaktı bana neredeyse. Hiçbir zaman bana el kaldırmayan o katil ilk defa yapmıştı bunu.

Neden peki? Yıllardır karısı beynini yıkayıp üstüme salmasına rağmen kaldırmadığı elini neden şimdi yine karısı için kaldırmıştı?

"Tamam, sıkma canını artık. Unut gitsin. Ben yanındayken kimse sana zarar veremez. İzin vermem." Diyen Demir'e gözlerimi devirmiştim. Oturduğum koltuktan ayağa kalkmış bir ileri bir geri gitmeye başlamıştım.

"Ne kadar kolay değil mi söylemesi? Unut gitsin. O kadar kolay olmuyor işte o. Annemin ve babamın katili bana neredeyse vuracaktı. Bu unutulması kolay bir şey değil." Dedim normal bir ses tonuyla. Volta atmaya devam ediyordum.

Yolda gelirken mesaj atmama rağmen Şimal ve Semih ağabey hala gelmemişlerdi.

"Haklısın. Yine de... Ne bileyim. Neyse..." dedi. Söyleyecek bir şey bulamamıştı. Bulamazdı. Bulamazdı yani. Yoktu çünkü bir söyleyecek sözü.

"Bitti değil mi sözlerin. Tükendi. Ne söyleyebilirsin ki zaten? Ne kaldı söylenecek? Baban bir katilken, annen neredeyse katil olacakken sen ne söyleyebilirsin ki? Ha, bunları yaşattıkları kişi de sevdiğin kadın oluyor. Tam bir dizi senaryosu değil de ne?" diyerek histerik bir şekilde güldüm.