ELVİN

BÖLÜM 21 -Sezon Finali-

Herkese sezon finalinde merhaba arkadaşlar.

Öncelikle üzgün olduğumu belirtmek isterim. Çünkü özel hayatımdaki yoğunluk sebebiyle uzun süredir bölüm yazamıyorum. Bu yüzden de sezon finali yapmaya karar verdim. Böylece işlerimi yoluma koyduğum en kısa zamanda aranıza yeni bölümle dönmeyi hedefledim. 

Bu arada elbette bölüm yazacağım zamanım oldukça. Belki yeni bölüm yerine arada özel bölümler sizlerle olur. 

Anlayışınız için teşekkürler. Elvin'i beklemede kalacağınızdan hiç şüphem yok. 

Yorum yapmayı ve vote atmayı unutmayın lütfen!!!

İyi okumalar:)

Bölüm Şarkıları:

Evrencan Gündüz "Bu Kalp Seni Unutur Mu?"

Sezen Aksu "Vay"

Teoman "İki Yabancı"

"Hayat dolu doğada beni sonsuz heyecanlara taşıran, dünyayı etrafında çepeçevre cennet kılan kalbimin sıcak duygusu, şimdi bütün yollarda beni takip eden ızdırap dolu bir ruha ve katlanılmaz acılara dönüşmekte."

Genç Werther mi daha çok acı içindeydi yoksa ben mi?

Adım bir cennet çiçeğiydi. Peki, ben neden acılar denizinde boğulmaktayım? Çiçekler ıslanınca parçalanmaz mıydı? Kendimi parçalanmış hissediyordum.

Henüz daha başında olduğum durumumun sanki sonundaymışçasına bir tükenmişlik yaşıyordum.

Hayatım boyunca yaşamadığım belki bir daha yaşayamayacağım duyguyu tattırmak istemişti Allah bana. Fakat aynı acıya sürükleyende yine kendisi idi.

Bir annenin, bebeğinden ayrılması mümkün müdür? Daha doğrusu bir annenin öz evladını, bile isteye ölüme göndermesi mümkün müdür?

Hiç sanmıyorum.

Kendi sağlığım için evladımı öldürmemi istiyorlar benden. Böyle bir şeyi ben nasıl yapabilirim ki ona? O, henüz daha çok küçük. Ben, ben onu öldüremem. Kendimden geçerim ama ondan asla geçemem.

Peki, o doğduğunda ya ben yanında olamazsam. Ya o da benim gibi annesiz, anne sevgisi nedir bilmeden doğarsa. Ya doğup büyüdüğünde beni suçlarsa? Onu bırakıp gittiğim için ya beni sevmezse? Demir ya yetemezse ona?

Demir yeterdi. O iyi bir hayat arkadaşı olamayabilirdi fakat iyi bir baba olacağından eminim. Bebeğimize iyi bakacağından ve benim yokluğumu hissettirmeyeceğinden eminim.

Mantıken emindim fakat kalben emin değildim. Kararsızlık ve çelişkilerle doluydum. Ya da çevremdekiler bana böyle hissettiriyordu.

Ama ben bir karar vermiştim. Bu konuda bir kararsızlık söz konusu olamazdı.

Ne olursa olsun bebeğimi doğurmak istiyordum. Bebeğimin yaşayacak olduğu hayatı elinden alamazdım. Ben Demir gibi bencil davranamazdım. Kendi hayatım için bebeğimden vazgeçemezdim.

Annelik nedir, anne sevgisi nasıldır, bilmiyorum. Bildiğim tek bir şey var o da onu içimde hissettiğim o an ben anne olmuştum.

Odamın, perdesi aralıklı penceresine kafamı çevirdiğimde havanın kararmış olduğunu fark ettim. Eve geldiğimizden beri ne yapmam gerektiğini düşünüyordum. Karar vermiştim.

Yataktan çıkıp salona inmek için adımlarımı kapıya yönlendirdim. Kararımı açıklamam gerekiyordu. Biliyorum, vermiş olduğum bu karara saygı duymayacaklar. 'Gençsin tekrar çocuğun olabilir, senin hayatından değerli mi?' gibi birçok kafa karıştırıcı cümle kuracaklar.