ELVİN

BÖLÜM 39

Herkese merhaba arkadaşlar. 

Biliyorum diğer bölümden biraz hüzünlü biraz kızgın biraz da kırgın ayrıldık. Ve çok da meraklısınız bu bölüm için. Ondan dolayı sizleri yormadan bölümü geçelim. 

Keyifli okumalar:)

"Oy atmayı ve yorum yapmayı lütfen unutmayın!"

Bölüm Şarkıları: 

Onur Can Özcan "Ukde" , "Gülümse Kadın"

Tuğkan "Bu Kalp Seni Unutur Mu?"

Pera "Sensiz Ben"

20.04.2022 İzmir

İnsan hep düşünüyor mudur ben neden buradayım diye? Ben ne yapıyorum? Ya da bunların hiçbirine gerek yok. Sadece tek bir kelimelik bir soru da yeter sorgulamaya yaşananları.

Neden?

Yaklaşık iki yıl olmuştu değil mi? Ben bu iki yılda neden diye soruyorum her gün?

Çok basit bir soru öyle değil mi?

Bunu sorduktan sonra devamı da geliyor cümlenin. Mesela neden ailem yanımda değil? Neden bunları yaşayan benim? Ben neden intikam aldım? Hadi intikam aldım, peki o intikamı doğru kişiden mi aldım?

Bugün daha çok sorguluyordum bu son sorumu. Neden?

Çünkü o hapisten çıkmıştı. Yaşadığım yeri bilmiyordu. Ancak öğrenmesi zor olmayacaktı. Biliyorum, gelecekti. Ve bana yaklaşık iki yıldır, her gün kendime sorduğum o soruyu soracaktı. Neden?

Ve ben yaklaşık iki yıldır yaptığım gibi susacaktım. Kendime bile veremediğim cevabı ona da veremeyecektim.

Zaten hiçbir şeye bir cevabım yoktu ki artık. Ben hep susuyordum. Ben o günden beri susuyordum. Her gün, biraz biraz...

Kendimi mi kandırıyordum böyle yaparak yoksa korkuyor muydum kendi cevabımdan? Şimdi çalsa şu kapı, dikilse karşıma, sorsa neden diye...

Çalan kapı ziliyle oturduğum koltukta sıçradım. Elimde tuttuğum şiir kitabını ortada duran sehpanın üzerine koydum. Korkuyordum. Kafamın içindeki düşüncelerin şu anda gerçekleşmesi beni korkutan şeydi.

Gerçekleşir miydi? Beni bulmuş olabilir miydi?

Elimi kalbime bastırıp derin bir nefes aldım. Gözlerim önce titreyen ellerime kaydı. Daha sonra ellerimin titremesine sebep olan kapıya...

Bir kez daha çaldı zil. Ben bir kez daha baktım kapıya.

Gelen her kimse Şimal ya da Deniz olamazdı. Deniz annesiyle olacaktı bugün. Şimal ise emniyetteydi. Gelenler Semih ağabey ve Leyla da değillerdi. Çünkü bize en son gelişlerinden sonra buraya gelmemeleri için anlaşmıştık. Ve o günden bu zamana kadar bir hafta geçmişti.

Bir adım atıp yaklaştım kapıya. Kolumu uzatsam belki tutacaktım kapının kolunu ama korkuyordum. Kapıyı açtığımda göreceğim kişi beni korkutuyordu.

Daha az önce aklımda yine o varken kapıyı açtığımda karşımda olma ihtimali beni korkutuyordu.

Titreyen ellerimi kapının koluna uzattım ve yavaşça aşağı doğru indirdim. Kapıyı ağır ağır kendime doğru çektim ancak gözlerim yere odaklıydı.

Kapı tamamen açıldığında önce gelen kişinin ayaklarını gördüm. Arkası dönüktü. Kapının açılmayacağını düşünmüş olmalıydı. Bu yüzden gidecekti.