Secret life (as Severus Snape's daughter)

Hoofdstuk 38: 1st of May 1998

De volgende ochtend is Lily-Anne vroeg wakker, en meteen rent ze door naar de badkamer. Even later staat ze met kringen onder haar ogen bij de wasbakken.

'Ik ben niet...toch?'

Ze kijkt zichzelf aan in de spiegel, haar gedachten schieten door de afgelopen weken heen. Was ze ongesteld geweest? Nee, al 2 maanden niet meer. En haar eetlust was gigantisch geworden, ze was elke dag doodmoe, ook al had ze niet veel gedaan. Alles had ze op de stress gegooid, dat ze moe en misselijk was geweest. Was het dan toch? Als ze terugkomt op haar kamer, ziet ze op haar nachtkastje een doosje liggen. Ze pakt het op en leest het briefje dat erbij ligt.

'Om het zeker te weten. Vond ik bij Poppy in de kast, heel betrouwbaar zegt ze. MacGonagall.'

Ze pakt het doosje op, zwangerschapstest, Lily-Anne legt het weer terug en kleedt zich aan. Als ze haar robes aanheeft en haar haren in een hoge paardenstaart heeft gedaan, kijkt ze nog eens naar het doosje op haar nachtkastje. Dan pakt ze het op en laat het in haar zak glijden, het kon altijd nog van pas komen. Ze loopt naar beneden en eet in de Great Hall haar ontbijt. Daarna loopt ze naar haar les Transfigurations van MacGonagall. Ze pakt haar boeken en de hele les oefenen ze op spreuken die konijnen en zwaluwen kunnen laten verschijnen uit het niets. Vaak genoeg gaat het fout en aan het einde van de les vliegen er een 40 tal zwaluwen met konijnenoren door het lokaal. Als de bel gaat, ruimt iedereen zijn spullen op en loopt richting de Great Hall voor de lunch. Lily-Anne blijft echter nog even in het lokaal en helpt MacGonagall bij het laten verdwijnen van de zwaluw-konijnen. Als alle dieren weg zijn, wil Lily-Anne weggaan, maar MacGonagall houdt haar tegen.

'Lily, heb je die test nog gedaan lieverd.'

Lily-Anne kijkt om en voelt heel even in haar zakken, dan knikt ze.

'Ja, negatief. Het is gewoon de stress professor, komt wel goed.'

Ze draait zich om en loopt weg, het was niet goed om te liegen, en al zeker niet tegen MacGonagall. Ze wilde het niet, maar ze had geen zin in vragen van anderen. Het was haar ding, niet die van iemand anders. Als ze door de hal loopt, valt haar oog op een persoon met vuurrood haar die net de hoek om schiet. Ze loopt achter Ginny aan en volgt haar een tijdje, dan haalt ze haar in en komt naast haar lopen.

'Ginny, nog iets gehoord van Fred?'

Ginny kijkt even op, maar blijft dan voor zich uit kijken.

'Nee, nu de slag steeds dichterbij komt, horen we helemaal niets meer.'

Lily-Anne knikt.

'De slag wordt verplaatst, The Dark Lord wil eerst Harry op het spoor zijn voordat hij Hogwarts vernietigd.'

Ginny knikt ook, maar dan worden haar ogen groter.

'Wat zeg je nu, de slag verplaatsen?'

Lily-Anne knikt opnieuw, dan loopt ze door, vlak voordat ze de hoek omschiet, draait ze zich om.

'Vertel het de rest, laat ze hun ogen en oren goed open houden. Als jullie ook maar iets horen, alles kan belangrijk zijn op dit moment.'

Ze slaat de hoek om en gaat richting de Common Room, daar pakt ze een stukken perkament en een stukje houtskool uit de open haard. Ze gaat aan een tafel zitten en begint te schetsen. Uiteindelijk verschijnt er een portret van haar vader op het perkament. Ze glimlacht ernaar en komt weer overeind. Ze pakt de tekening op en loopt de Common Room uit richting haar vaders kantoor. Onderweg komt ze langs het Defense Against the Dark Arts klaslokaal, waar ze blijft staan. Hoorde ze dat nu goed, de Cruciatus-curse? Lily-Anne kijkt door een kier naar binnen en ziet Neville, Dean, Seamus en Draco staan. De zevende jaars Gryffindors en Slytherins hadden les. Maar als ze hun toverstokken volgt naar de andere kant van het lokaal, slaat ze haar hand voor haar mond. Daar staan eerstejaars. De Carrows roepen dat ze hun voorbeeld moeten volgen en met grote ogen kijkt Lily-Anne toe hoe de zevendejaars Slytherins, behalve Draco, de Cruciatus-curse afvuren op de eerstejaars. Neville en de andere Gryffindors doen echter niets. Ze ziet de Carrows die naar hen toegaan en hen allemaal keihard beginnen te slaan. Lily-Anne kan het niet meer aanzien en rent door, haar hakken klikken hard op de grond. Ze roept vanaf een afstandje 'Dark Lord', en rent met twee treden tegelijkertijd de trap op. Zonder te kloppen rent ze de deur door. Severus kijkt verbaasd op en staat op als hij zijn dochter ziet, hijgend, met het stuk perkament in haar hand. Lily-Anne loopt naar het bureau en legt de tekening erop, dan ziet ze de foto van haar en haar vader op het bureau staan. Ze glimlacht even, maar kijkt dan haar vader recht aan.

'De Carrows dwingen de zevende jaars de cruciatus curse op eerste jaars te oefenen en als ze weigeren slaan ze ze in elkaar. Hoe kunt u dit toestaan!'

Severus komt overeind, loopt om het bureau heen en slaat zijn armen om de nu huilende Lily-Anne heen.

'Ik heb niets meer te vertellen Lily, dit is allemaal The Dark Lord. Ik ben maar formaliteit.'

Als Lily-Anne opkijkt, ziet ze ook de tranen in haar vaders ogen branden. Toch vielen ze nooit, zo sterk was hij en dat bewonderde ze aan hem. Dan geeft ze hem het stuk perkament, Severus kijkt ernaar en glimlacht dan.

'Hij is prachtig.'

Severus loopt naar zijn bureau en legt het perkament erop. Lily-Anne staat ondertussen weer bij de foto. Severus ziet haar kijken, pakt het lijstje van haar aan en wijst er met zijn toverstok op. Nog geen seconde later houdt hij eenzelfde lijstje vast met de foto erin. Deze geeft hij aan Lily-Anne.

'Hier voor jou, kun je hem altijd voor jezelf houden.'

Severus en Lily-Anne omhelzen elkaar nog eens, dan loopt Lily-Anne het kantoor uit. Haar vader blijft nog even staan.

'Als jij dit maar overleefd Lily, ik wil je niet zien sterven. Mocht dat wel gebeuren, dan volg ik je, jij bent alles voor me. Mijn lieve dochter.'