Secret life (as Severus Snape's daughter)

Hoofdstuk 77: Nachtmerrie

Die nacht ligt Lily-Anne vroeg in bed, ze hoort beneden Harry, George en Bill nog druk praten, maar ze besteed er geen aandacht aan. Ze moest slapen, anders zou ze morgenvroeg te moe zijn als Fred en Severus vannacht wakker zouden worden. En ze had gelijk, ze heeft haar ogen nog maar net gesloten of ze hoort Fred huilen. Ze opent haar ogen maar weer en stapt uit bed. Ze loopt naar het bedje toe en tilt Fred eruit, die alweer rood aangelopen is van het krijsen. En nog geen tien seconden later begint ook Severus te huilen. Lily-Anne glimlacht en schudt haar hoofd. Dit moest gebeuren, het was zeldzaam dat de tweeling precies tegelijkertijd wakker werd, maar als het gebeurde was het altijd net op het moment dat het Lily-Anne niet uitkwam, alsof ze het wisten.

'Kleine ondeugden, dit moest echt vandaag gebeuren he?'

Ze neemt Fred steviger in haar ene arm en tilt dan in een beweging Severus uit zijn bed. Met de tweeling in haar armen gaat ze op bed zitten en legt Severus erop. Fred houdt ze even in haar armen en kust hem op zijn hoofdje. Ze legt hem tegen haar borst een wiegt hem zachtjes heen een weer, met haar ogen op Severus gericht. Als die blijft huilen, pakt ze Fred met een arm vast en kroelt met haar andere Severus over zijn buikje om hem te kalmeren. Het jongetje pakt al snel een van zijn moeders vingers vast en kijkt ernaar. Dan merkt Lily-Anne dat Fred stil is en heel voorzichtig legt ze hem op haar bed neer en tilt Severus op, die na een paar minuten stil is. Stilletjes tilt ze ook Fred op en legt ze voorzichtig in bed. 

'En nu rustig slapen, mama heeft geen zin om de hele nacht wakker te zijn.'

Ze lacht om haar eigen opmerking, ze kust Fred en Severus op hun hoofdjes en loopt terug naar haar bed. Ze trekt de dekens ver over zich heen en sluit haar ogen. Maar niet veel later opent ze ze weer. De boeken in de boekenkast zijn verplaatst en het lijkt alsof er meer is verschoven. Voordat ze echter kan bewegen om ernaar te kijken, merkt ze dat ze vastzit onder haar dekens. Na een paar keer knipperen is ze helemaal niet meer in haar kamer en staat ze midden in de Forbidden Forest, Haar handen vastgebonden op haar rug. Voor haar neus staat een persoon in het zwart, maar zijn gezicht en haren zijn wit en geven licht in het maanlicht. 

'Zo zo Lily-Anne Snape... Je durft dichtbij mijn zoon te komen, dat was niet zo slim he meisje. Had je beter niet kunnen doen...SNAPE!'

Lucius gaat aan de kant en Voldemort verschijnt, haar handen zijn los, maar ze kan nergens naartoe.

'Je hebt me bespeeld Snape, net als je vader. Maar nu moet ik het werk wat ik ben begonnen wel afmaken. Dat heb ik met je vader gelukkig wel gedaan, al had dat beter gemogen.'

In de schaduw verschijnt het bleke gezicht van Snape, zijn kraag rood van het bloed, maar hij kijkt zijn dochter aan. Voldemort snuift minachtend naar Snape en keert zich dan weer naar Lily-Anne. De Elder Wand geheven. 

'Crucio!'

Lily-Anne voelt de pijn door haar lichaam, maar hij is niet echt extreem erg. Als ze zich omdraait ziet ze George, Bill, Percy en Harry staan, maar ze kunnen niet bij haar komen. Voldemort trekt de vloek terug en draait zich dan verder naar Snape.

'Zie je nu wat je je dochter hebt aangedaan Severus, ze is alles kwijt, inclusief jou. Maar ze is nog niet klaar met boeten, dat komt nog wel, wacht maar af.'

Severus wil iets zeggen, maar wordt ruw tegengehouden en teruggeduwd in de schaduwen, waar Lily-Anne haar vader haar naam hoort roepen.

'Papa! Pap, alsjeblieft!'

De tranen staan in Lily-Annes ogen als ze haar vader hoort roepen, maar hij wordt al snel het zwijgen opgelegd met een vreemd rochelend geluid. Lily-Anne zakt door haar knieën op de grond en schreeuwt nog harder om haar vader. Maar het geluid van haar vader wordt overstemd door andere stemmen. Degene die erbovenuit komt is een bekende stem van iemand die niet uit de schaduw komt.