Secret life (as Severus Snape's daughter)

Hoofdstuk 72: Het is zover

Een maand later, 27 november, Lily-Anne kijkt naar buiten met een grote kop dampende thee in haar handen. George was naar Weasley's Wizard Wheezes, waar het nu iets rustiger was. Maar dan nog was de winst gigantisch en kwamen tovenaars en heksen van overal ter wereld naar London voor deze ene winkel. Daarna zou hij naar Hogwarts gaan, waar Ron, Harry, Bill, Ginny en Hermione ook al waren om te helpen met het herbouwen van de school. Daar waren ze twee dagen na Lily-Anne's verjaardag mee begonnen en iedereen die kon hielp zoveel mogelijk mee. Alleen Percy en Regulus hadden geen tijd, ze hadden net de laatste wetten van Voldemort teruggedraaid en hadden alle administratie nu eindelijk afgewerkt. Molly komt stil binnen gelopen met in haar armen de was die ze uit de slaapkamers had gehaald. Ze glimlacht als ze Lily-Anne ziet staan. Dan gaat er een deur open en komt Percy langzaam naar beneden gelopen, zijn neus in een boek. Hij botst bijna tegen zijn moeder op, die nog steeds naar Lily-Anne stond te kijken, maar ze loopt net op tijd weg.

'Percy, haal je neus eens uit die boeken en help je moeder met je was, daar ben je oud genoeg voor.'

Percy kijkt op, zijn blik gaat eerst naar Lily-Anne, die zich voor alles en iedereen had afgesloten en naar buiten staart, drinkend van haar thee. Dan draait hij zich naar Molly, die hem met een boos gezicht aankijkt en de mand aanreikt. Nukkig pakt hij hem aan en loopt door een andere deur naar buiten. Molly volgt hem en het is tien minuten doodstil in The Burrow. Als ze weer binnenkomen, pakt Percy er al snel zijn boek weer bij en gaat in een leunstoel zitten. Molly rolt met haar ogen als ze haar zoon ziet en begint maar met de lunch.

'Hoe gaat het met jou meisje?'

Lily-Anne kijkt op en glimlacht naar Molly, haar thee was op een slok na op en ze zet hem op het aanrecht. Molly pakt meteen haar toverstok en vult hem opnieuw met verse thee.

'Goed Molly, het is goed.'

Ze pakt de kop weer op, loopt langzaam naar haar toe en kust haar op haar wang. Molly glimlacht en gaat weer verder met de lunch. Lily-Anne gaat op weg naar de trap om naar boven te gaan, maar nog niet eens halverwege klapt ze bijna dubbel van de pijn. De mok valt met een harde klap op de grond en de thee ligt al snel in een plas op de vloer. Ze pakt haar buik vast en houdt haar schreeuw maar nauwelijks in. Molly en Percy kijken geschrokken op, maar als Percy het hele tafereel bij elkaar ziet, denkt hij er niet eens over na om zijn boek op de tafel te smijten en naar Lily-Anne te rennen. Hij pakt haar vrije hand, waarmee ze naar de trapleuning op zoek was, vast. Molly legt ook haar spullen neer en snelt naar Lily-Anne toe, wiens gezicht betrokken is. Percy volgt zijn moeder, met een hand in die van Lily-Anne en een op haar rug, die een hand op Lily-Anne's buik en hoofd legt.

'Het is zover hè, mam?

Molly kijkt op en knikt, Lily-Anne wil glimlachen, maar de pijn blijft hangen en ze kan niet meer dan knikken. Percy slaat zijn arm om Lily-Anne heen en Molly komt ook naast haar staan.

'We brengen haar naar haar kamer Percy, oke?'

Percy knikt en langzaam lopen ze naar boven, maar halverwege de eerste trap is de ergste pijn verdwenen en kan Lily-Anne weer zelf lopen. Op haar kamer zwaait Molly een keer met haar toverstok en draait Lily-Anne's bed een kwartslag en veranderd het in een tweepersoonsbed. Percy legt haar neer en tovert een stapel kussens tevoorschijn die hij onder Lily-Anne's rug en nek legt. Ze glimlacht en pakt Percy's gespannen, trillende hand.

'Percy, maak je geen zorgen. Ik kan dit, daar moet je in geloven.'

Percy glimlacht en knikt.

'Nu geloof ik alleen in jou.'

Lily-Anne glimlacht en draait haar hoofd naar het raam. Ze denkt aan Fred, die precies hetzelfde zei toen ze ervoor koos om door te vechten in de Battle na haar mededeling dat ze zwanger was van hem. Ik doe dit samen met jou Fred, en voor jou, niet alleen, nooit alleen.