Secret life (as Severus Snape's daughter)

Hoofdstuk 93: Emoties en afscheid

'Percy, zou ik misschien even met je kunnen praten?'

Percy kijkt op van zijn papieren die verspreidt over de keukentafel van The Burrow liggen. De verjaardag van Fred en Severus was toch verplaatst naar het ouderlijk huis van Fred, waar het toch iets groter was wat nu wel nodig was met de gegroeide familie. Percy knikt en komt overeind.

'Even naar buiten Lily?'

Die knikt ook en loopt om de tafel heen, de korset zat wat strak, maar het verborg alles wat eronder zat goed. Ze slaat haar mantel om en gaat Percy voor naar buiten. Daar lopen ze een stukje, totdat Lily-Anne bij een bankje aankomt en gaat zitten. Percy gaat in stilte naast haar zitten, zich afvragend waarom Lily-Anne nu met hem wilde praten, maar als hij de tranen in haar ogen ziet branden kan hij het onderwerp wel raden.

'Percy, jij was als laatste bij Fred, toch?'

Percy slikt, het beeld van zijn broertje, liggend op de stenen vloer terwijl de rook optrok is nog altijd gebrand op zijn netvlies.

'Ja Lily, ik was de laatste bij Fred voordat hij stierf.'

Lily-Anne kijkt hem aan, de tranen heeft ze zo goed mogelijk weggeslikt.

'Wat zei hij, vlak voordat hij...'

Ze draait haar weer weg van Percy, ze moest dit doen. In 8 jaar had ze er nooit naar gevraagd, maar ze moest het weten.

'Ik maakte een grap, over de minister. En Fred reageerde daarop met een brede glimlach en de constatering dat ik voor het eerst in mijn leven een oprechte grap maakte. Daarna ontplofte de hele boel en het eerste wat ik zag was Fred. Op zijn rug, zijn toverstok was uit zijn handen geblazen en lag in stukken naast hem. Zijn kleren stoffig net als de mijne, maar in plaats van dat hij overeind kwam, bleef hij liggen. Er was nergens bloed te zien of iets wat kon wijzen op een verwonding, maar toen ik naar hem toe kroop, wist ik dat het al te laat was. Zijn borst stond stil en zijn ogen waren wijdopen. Maar ik zal nooit vergeten dat de lach nog niet van zijn mond was verdwenen. Hij lachte nog steeds, zelfs toen hij al dood was.'

Lily-Anne kijkt Percy aan en ziet nu ook de tranen over zijn wangen rollen. Ze pakt hem vast en omhelst hem. Ook Percy had de herinnering verdrongen en had na de begrafenis nooit meer gehuild om zijn broertje. Even blijven ze elkaar vasthouden, maar dan laat Percy Lily-Anne los en kijkt haar even aan, voordat hij de tranen uit zijn ogen wrijft.

'Waarom wilde je dit weten Lily. Ik heb het je nooit verteld omdat ik het zelf wilde vergeten, maar nu haal je het allemaal weer boven.'

Lily-Anne knikt en wrijft ook haar tranen weg.

'Sorry Percy. Maar na al die tijd moest ik weten hoe Fred stierf. Voor mezelf, om zeker te weten dat hij tot aan zijn dood hetzelfde is gebleven, de grappenmaker, die stierf met een glimlach... om... zijn... mond.'

De laatste woorden kwamen er met snikken uit, maar waren toch wel duidelijk te verstaan. Lily-Anne komt overeind en loopt een stukje van Percy vandaan. Die blijft zitten en volgt Lily-Anne met zijn ogen, die nog altijd gevuld zijn met tranen.

'Waarom Lily? Waarom nu?'

Lily-Anne, die met over elkaar geslagen armen staarde naar het korenveld waar Fred achter lag. Dan draait ze zich om naar Percy.

'Jullie hebben al vaker gezegd dat ik door moet met mijn leven. Een nieuwe liefde in mijn leven.'

Percy knikt, hij wist dat hij het ook vaker had gezegd, want ondanks dat het moeilijk zou zijn, hij wilde niet dat Lily-Anne de rest van haar leven een alleenstaande jonge moeder en weduwe zou blijven.

'Voordat ik dat kan doen, wil ik Fred kunnen afsluiten door alles van hem te weten wat ik nog niet wist. De manier waarop hij stierf was een van de laatste dingen die ik niet wist, dus nu kan ik het makkelijker achter me laten.'