Secret life (as Severus Snape's daughter)

Hoofdstuk 98: Spijt verdwijnt niet zomaar, maar het komt goed

Die nacht wordt Severus wakker van een zacht gesnik.

'Fred...Fred ben jij dat?'

'Huh, Sev, wat is er?'

Severus komt overeind en kijkt zijn broer aan, die met halfopen ogen terugkijkt.

'Ik hoor iemand huilen Fred, maar ik weet niet waar.'

Ook Fred komt nu overeind en samen luisteren ze met gespitste oren naar het zachte gesnik ergens anders in het huis. Dan slaat Fred plotseling zijn deken terug en stapt uit bed.

'Het is mama Sev, mama is aan het huilen.'

Severus luistert nog een keer goed en volgt dan zijn broers voorbeeld. Op hun tenen sluipen ze naar de slaapkamerdeur en openen hem zodat ze er net tussendoor passen. Dan vervolgen ze hun weg naar de slaapkamer van Lily-Anne, een stukje verder de gang in, waar een zacht gesnik vandaan komt. Voor de deur blijven ze even stilstaan, maar dan duwt Fred de klink naar beneden en opent de deur van de kamer.

'Mama?'

Lily-Anne kijkt op, haar ogen rood van de tranen. Als ze haar jongens ziet, probeert ze te glimlachen, maar die glimlach veranderd al snel in een snik en ze voelt de tranen weer branden. Fred en Severus zien het en komen de kamer in. Ze klimmen op het bed en gaan voor hun moeder zitten.

'Wat is er mama?'

Lily-Anne zou nu het liefste haar gezicht verbergen in haar kussen, of haar zoons omhelzen zodat ze haar niet zo hoefden te zien snikken, maar ze deed het niet, ze hadden het nu toch al gezien. Severus legt een hand op die van Lily-Anne en kruipt dichterbij, zodat hij zijn armen om zijn moeder heen kan slaan.

'Mama, wat is er?'

Ook Fred komt dichterbij, maar in plaats van zijn moeder te omhelzen, gaat hij rechter zitten, waardoor hij zijn moeder bijna recht aan kan kijken.

'Je kan het ons wel zeggen mama.'

Lily-Anne kijkt van Fred naar Severus en terug, even lukt het haar om haar tranen weg te slikken.

'Er is niets schatten, echt niet. Ik droomde over jullie vader en dat maakt me nog steeds verdrietig, meer niet.'

Ondanks dat ze het niet vertrouwen, knikt de tweeling en springen van het bed en gaan weer naar de deur toe, in de deuropening draaien ze zich nog even om.

'Weltruste mama.'

Lily-Anne glimlacht.

'Weltruste mannen, slaap lekker.'
De jongens trekken de deur achter zich op een kier en verdwijnen daarmee uit Lily-Anne's zicht. Onmiddellijk vervaagd haar glimlach en rollen de tranen weer over haar wangen. Het was waar dat ze over Fred had gedroomd, maar dat was niet alles wat haar dwarszat.

'Oh jongens, als jullie toch wisten hoeveel ik het mezelf verwijt dat jullie vader hier nu niet is voor jullie. Als ik dichter bij hem was gebleven, hem had beschermt. We misschien elkaar hadden beschermt, dan was hij er nu nog geweest voor jullie. Het spijt me zo dat ik dat njet heb gedaan, want jullie hadden van hem gehouden, net zoveel als hij van jullie houd. Langzaam zullen jullie hem vergeten, als die bezoeken toen jullie jonger waren zullen jullie je niet meer herinneren en alles wat er overblijft is een vage beschrijving van wie hij was.'

Ze laat zich in haar kussen vallen en begint zacht te snikken. Als ze het hoort draait zich om, zodat het kussen het geluid dempt.

'En Layla, dat kleine meisje zal altijd geloven dat Hannah haar moeder is. Terwijl ik meer van haar houdt dan Hannah ooit van iets of iemand zal kunnen houden. Ze is mijn dochter en dat vergeet ik nooit. Ik zou willen dat ik je dichter bij me had gehouden Layla, dan was je toch meer van mij geweest. Neville weet niet hoe dit is, en hij mag zichzelf gelukkig prijzen dat hij het nooit hoeft te kennen. Want het is een hel, weten dat je dochter ergens bij een vreemde in huis is, die haar doet geloven dat ze haar moeder is, terwijl ik degene ben die haar het liefste vast zou houden, haar in slaap wil zingen en alles voor haar zou doen om haar leven perfect te maken.'