Secret life (as Severus Snape's daughter)

Hoofdstuk 96: Ik heb iemand nodig... Een vriend

Lieve Draco,

Ik schrijf je deze brief met een goed bericht, ik kom naar de eerste verjaardag van Scorpius. Ik kan me niet langer meer laten tegenhouden door mijn angsten. We zijn altijd vrienden geweest en ik kan niet begrijpen dat we elkaar zo lang niet meer hebben gezien enkel en alleen maar omdat je vader me niet mag.

Lieve Draco, ik kom graag naar je zoon kijken. Terug naar Malfoy Manor, wat is dat lang geleden. Maar dat maakt niet uit. Dat is ook de kans voor mij om je vrouw eindelijk te ontmoeten. Alles wat ik over haar gelezen heb, maakt me nog nieuwsgieriger. Ik weet natuurlijk dat jij geen betere vrouw voor jezelf zal uitzoeken als het beste van het beste, maar dan nog wil ik haar graag een keer ontmoeten.

Lieve Draco, ik kan niet wachten om je weer te zien. Het is te lang geleden. Mijn allerbeste vriend door dik en dun jarenlang. Beloof me dat je me terugschrijft. Het is zelfs al te lang geleden dat ik een brief van je heb ontvangen.

Lieve Draco, ik spreek je snel, en ik zie je over iets minder dan anderhalve maand, om te zien waar jij zo trots op bent.

Liefs,

Lily

Lily-Anne leest de brief nog een keer na en glimlacht, ze vouwt hem dubbel en stopt hem in een envelop. Ze maakt hem dicht en loopt naar beneden, naar de kleine tuin achter het huis. Daar zit Destiny op haar stok, rustig te wachten, alsof ze wist dat Lily-Anne een brief voor haar had. De vogel pakt de brief in haar snavel en kijkt Lily-Anne even aan.

'Naar Draco Destiny, zo snel mogelijk. En zorg dat Lucius je niet ziet.'

Destiny blijft haar even aankijken, maar vliegt dan weg, alsof ze precies begrepen heeft wat Lily-Anne net zei. Ze kijkt de raaf na met over elkaar geslagen armen en draait zich dan weer om naar binnen, terug de woonkamer in. Daar zitten Fred en Severus naast elkaar op de bank, met The Tales of Beedle the Bard in hun handen. Ze konden ondertussen zelf ook redelijk goed lezen, maar ze vonden het toch leuker als hun moeder hen voorlas. Ze gaat bij de jongens zitten en luistert nu op haar beurt hoe ze elkaar om de beurt een halve pagina van The Wizard and the Hopping Pot voorlezen. Achterover geleund in de stoel van haar vader kijkt ze naar de jonge versies van haar vader en haar verloofde, die elke dag meer op hen begonnen te lijken. Zelfs in hun kledingstijlen. Fred droeg veel meer kleuren dan zijn kleine broertje, die in zijn kleding heel veel op zijn moeder leek, zoveel mogelijk zwart. Zijn haren waren ook half lang en hingen heel vaak in zijn gezicht, wat Lily-Anne altijd een rede gaf om haar zoon naar zich toe te trekken en zijn haren uit zijn gezicht te wrijven. Wat er ook meteen toe leidde dat Fred dat ook wilde en een poging deed om zijn korte haren in zijn gezicht te laten vallen, wat altijd leuke taferelen opleverde. Als het verhaal klaar is, slaan ze een verhaal over wat ze niet zo leuk vonden en willen beginnen aan het daarop volgende verhaal, maar Lily-Anne weet heel goed welke dat is en komt snel overeind, pakt het boek af en slaat de bladzijden om tot voorbij The Warlock's Hairy Heart, het enige enge verhaal in het boekje, waar ze de jongens nog net te jong voor vond.

'Maar...mama, die willen we lezen. Die hebben we nog nooit gehoord!'

Fred springt van de bank en wil het boek weer afpakken, maar hij kan er net niet bij. Lily-Anne schudt streng haar hoofd en gaat naast Severus op de bank zitten, die haar ook boos aankijkt.

'Maar mama, we kennen alle verhaaltjes al. Alleen die niet, asjeblieft?'

Lily-Anne schudt opnieuw haar hoofd en slaat de laatste bladzijde van het verhaal snel om voordat Severus en Fred, die weer op de bank geklommen was, erin kunnen kijken.

'Waarom niet?'

Lily-Anne kijkt van de een naar de ander en lacht, iets wat ze altijd deed als ze synchroon iets zeiden, een van de weinige dingen waaraan je zou kunnen merken dat het een tweeling was. Dan wordt haar gezicht weer serieus.