Secret life (as Severus Snape's daughter)

Hoofdstuk 47: Fred's begrafenis; een week later

Lily-Anne staart uit het raam naar buiten, ze staat op haar kamer in The Burrow, in haar zwarte jurk en haar haren los. Vandaag was het zover, vandaag werd haar Fred begraven, in de korenvelden achter The Burrow. Ze strijkt langzaam over haar buik, die zichtbaar gegroeid was, droevig glimlachend, als er op de deur wordt geklopt.

'Binnen.'

De deur gaat open en mevrouw Weasley verschijnt in de deuropening, met een pakje in haar handen.

Lily-Anne draait zich om en kijkt mevrouw Weasley aan, die zachtjes de deur sluit en zich dan omdraait, bij het zien van Lily-Annes glimlach springen de tranen in haar ogen, ze zet het pakje op het nachtkastje en ploft op het bed neer, zacht snikkend.

Lily-Anne gaat naast haar zitten en legt een hand op haar schouder, mevrouw Weasley kijkt op en houdt met moeite haar tranen binnen.

'Het spijt me zo voor je meisje, dat je nu zoveel kwijt bent zo snel achter elkaar.'

Lily-Anne glimlacht droevig.

'Ik overleef het wel, ik heb mijn vader en Fred verloren, maar ik heb ze nog in mijn hart, en daarbij, ik heb nu ook jullie, en Harry.'

Mevrouw Weasley snikt een keer en glimlacht dan ook weer, ze bewonderde de moed en het doorzettingsvermogen van dit meisje, dat ondanks haar grote verlies doorging met haar leven, hoewel het haar wel iets deed, dat las ze in haar ogen.

Dan pakt ze het pakje van het nachtkastje en geeft het aan Lily-Anne.

'Dit vond ik op de kamer van Fred, in een kastje. Ik denk dat hij het je had willen geven na de oorlog.'

Lily-Anne glimlacht en maakt langzaam het lintje los, ze tilt de deksel op en ziet een prachtige rode roos, voorzichtig pakt ze hem eruit, maar zodra hij haar handen raakt kleurt hij donkerpaars.

'Een emotiebloem...het is je dus gelukt...'

Mevrouw Weasley kijkt verwonderd naar de bloem in Lily-Annes handen, ze weet niet wat ze bedoelt, maar lang hoeft ze niet op uitleg te wachten, want Lily-Anne kijkt al snel breed glimachend op.

'Fred was in het geheim bezig met een bloem die van kleur zou veranderen bij elke emotie. Alleen ik wist ervan en hij had me beloofd dat als het ooit zou lukken, ik het eerste goede exemplaar van hem zou krijgen.'

Mevrouw Weasley knikt en blijft vertederd kijken naar de bloem, haar zoon, die altijd zo grappig en dwars was geweest, had een bloem uitgevonden die van kleur veranderde bij elke emotie, Lily-Anne was nu zichtbaar in de rouw, de bloem was zo donker van kleur.

Mevrouw Weasley staat op en verlaat langzaam de kamer, Lily-Anne blijft alleen achter, starend naar de bloem.

Ze staat op en loopt terug naar het grote raam, aan de horizon ziet ze enkele mensen verschijnen, Harry, Aberforth Dumbledore, professor Dumbledores broer en Percy, die zijn ruzies met zijn familie voor eens en voor altijd had bijgelegd.

Allemaal hebben ze kleur in hun kleren, om het vrolijke van Fred's karakter te laten zien en niet te vergeten.

Ik zal wel opvallen, maar Fred zou me zo het liefste zien, denkt Lily-Anne, terwijl ze donkerpaarse bloem in haar haren schuift.

Ze pakt haar cape van de hanger en stopt het doosje van de bloem in een van de zakken, dan loopt ze naar de deur en stapt de gang op. Precies op hetzelfde moment stapt George een verdieping hoger zijn kamer uit, helemaal in zichzelf gekeerd met rood betraande ogen, loopt hij voor zich uit starend de trap af. Als hij op dezelfde verdieping staat als Lily-Anne loopt ze langzaam naar hem toe.

'George?'

George kijkt op en ziet Lily-Anne nu pas staan, hij wil zijn tranen inhouden, maar er biggelt er al een over zijn wang, hij doet een stap naar Lily-Anne toe en ze omhelst hem, ze voelt de tranen op haar schouder, ze strijkt hem door zijn haren en kijkt strak naar het plafond, vanaf het moment dat Fred opgebaard lag in zijn oude slaapkamer in The Burrow was ze bijna nooit van zijn zijde geweken, vandaag was een van die weinige keren, maar nog altijd had ze geen traan gelaten, nooit, in tegenstelling tot de rest van de familie. George was het meest bij haar geweest, maar meestal zat hij zachtjes in een hoekje van de kamer te snikken of zaten ze zwijgend naast elkaar, starend naar het bleke, koude lichaam van Fred. Als ze George loslaat kijkt hij Lily-Anne zwak glimlachend aan.