ဘုန်းပြည့်ချမ်းဟန် (Complete)

Part-52 Ko~~~(Zawgyi)

ပြင့္သြားတဲ့ျမင္လႊာေတြမွာ ပထမဆုံးျမင္လိုက္ရတာကအျပာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်က္ႏွာက်က္ေတြ။ ဒါ ကိုကိုနဲ႔သူ႔ရဲ႕အိပ္ခန္းမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေရာက္ေနျပန္တာလဲ။ ဒါေပမယ့္ဒီအခန္းအေငြ႕အသက္ကိုရင္းႏွီးေနသလိုဘဲ။ မ်က္ႏွာက်က္ေတြဆီေရာက္ေနတဲ့ မ်က္လုံးအၾကည့္ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေဘးဘက္ကိုေ႐ြ႕လာခ်ိန္မွာေတာ့တစ္ခုၿပီးတစ္ခုျမင္လာရတဲ့ပစၥည္းေတြဟာ ခ်မ္း,သိခ်င္ေနတဲ့အေျဖေတြအလား။ စိုးရိမ္မႈေၾကာင့္လႈပ္ရွားေနခဲ့တဲ့စိတ္ဟာလည္းျဖည္းျဖည္းခ်င္းနဲ႔ၿငိမ္သက္လာရၿပီး ေအးခ်မ္းမႈေလးျဖစ္လာရပါသည္။

(ငါ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနတာဘဲ...)

စိတ္ခ်သြားသလိုျပန္ပိတ္က်သြားတဲ့မ်က္ခြံေတြဟာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုဘဲျပန္ပြင့္လာခဲ့ပါတယ္။

(အိမ္ေရာက္ေနတာဆိုေတာ့.... ေမေမ!!)

ခ်မ္း,ငုတ္တုတ္ထထိုင္လိုက္စဥ္မွာဘဲ အခန္းတံခါးဟာပြင့္သြားခဲ့ၿပီး ေရဇလုံေလးတစ္လုံးကိုင္ၿပီးဝင္လာတဲ့ေမေမ့အားေတြ႕လိုက္ရပါ၏။ ကုတင္ေပၚကသူနဲ႔အေပါက္ဝမွာဘဲေျခလွမ္းေတြရပ္ေနတဲ့ေမေမ အၾကည့္ခ်င္းဆုံေနမိခဲ့တာအေတြးေပါင္းေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ပါ။ သူသတိထားမိလိုက္တာက ေမေမ့မ်က္ႏွာဟာသူ႔အျမင္မမွားဘူးဆိုရင္ သူ႔ကိုၿပဳံးၾကည့္ေနခဲ့တာ...။

(ဘုရားေရ!! ငါ ငါ အိပ္မက္မ်ားမက္ေနတာလား.. ေမေမကငါ့ကိုၿပဳံးၾကည့္ေနတယ္တဲ့... ဟင္!!  ေမေမကငါ့ဆီလာေနၿပီ  ‌‌တ တကယ္ တကယ္ႀကီးလား??)

ၿပဳံးၿပဳံးေလးနဲ႔တစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းလာေနတဲ့ ေမေမ့ကို ခ်မ္း,မ်က္ေတာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ရင္းအံ့အားတသင့္ၾကည့္ေနမိပါ၏။ အိပ္မက္လား တကယ္လားယခုထိေဝခြဲမရႏိုင္ေသး။

အခန္းထဲစဝင္လာခ်ိန္မွစ၍ကုတင္နားေရာက္သည္အထိ မိမိအားေတာက္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနေသာ သားငယ္ေလး။ သူမ,ရဲ႕အၿပဳံးတစ္ပြင့္ဟာသားငယ္ကိုအဲ့ဒီေလာက္ထိအံ့အားသင့္ေနေစၿပီလား။

"ႏိုးၿပီလား သား"

ခ်မ္း,မ်က္လုံးမ်ားျပဴးခနဲ...

သားတဲ့ဗ်...ေမေမကကြၽန္ေတာ့္ကိုသားလို႔ေခၚလိုက္တယ္။ တကယ္ႀကီးၾကားရေတာ့ ဒါ အိပ္မက္မဟုတ္ဘူးေပါ့။ မၾကားရတာႏွစ္လေလာက္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့နာမ္စားေလးကို အရမ္းေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့တာ။ ဒီတစ္သက္ျပန္မၾကားရေလာက္ေတာ့ဘူးလို႔ထင္ထားတာေလ။ အခု ေမေမက"သား" လို႔ျပန္ေခၚေနၿပီဗ်။ ဒါဆို ေမေမကကိုကိုနဲ႔ကြၽန္ေတာ့္ကိုလက္ခံလိုက္ၿပီဆိုတဲ့သေဘာလား။