"Biliyor musun bu nehirde insan kılığında canavarların yaşadığından söz ediliyor. Seçtiği kurbanlarının kötü anlarında tıpkı pusu kurar gibi sudan çıkar, o günlerini hayatlarının en kötü günü gibi düşünmelerini sağlarmış. Ona karşı güçsüz düştüğün a...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Soğuk zeminin bedenime verdiği sızı ve titremeyle hareket etmeye çalışmış gözlerimi açmıştım karanlık yere. Gözlerim bağlıydı.
Boğazım kupkuruydu. Öksürmeye başlamıştım. Ellerimi hareket etmek istememle acı kaplamıştı bileklerimi. Ayaklarım da aynı durumdaydı.
Ben Hyunjin'leydim. Onun kolları arasında bayılmıştım. Burası neresiydi bilmiyordum.
"Hyunjin..."
Zorlukla çıkan sesime rağmen ismini söylemeyi denemiştim. Sanki o şimdi gelip beni buradan alıp götürecekti. Sesimin ona ulaşmasını istiyordum.
Etrafta duyduğum tek bir ses bile yoktu. Zihnime ulaşmıyordu hiçbir şey. Nerede olduğumu bilmiyordum. Neden burada olduğumu da.
Bileklerimi zorluyor, ipten kurtulmaya çalışıyordum. Olduğum yerde debelenmekten başka bir şey değildi bu.
"ÇIKARIN BENİ BURADAN ADİ İTLER."
Boğazım düğümleniyordu. Yutkunamıyordum. Her şeyin bir kabus olmasını istiyordum ama fazla gerçekti her şey.
Ayağımı etrafa vurarak nasıl bir yerde olduğumu anlamaya çalışıyordum. Sert bir duvara çarpmıştı ayağım. Sürünerek tam zıttı olan yere kadar ilerletmiştim kendimi.
Çok geçmeden farklı bir duvar hissetmiştim. Küçük bir yerdi burası. Yerden kalkan tozla hapşurmuştum.
Kimin nesiydi beni buraya getiren anlamıyordum. İpleri zorlamaya çalışıyor ama santim bollaştıramıyordum.
Hırslanarak daha da sertleştiriyordum hareketlerimi. Soyulan derimin verdiği acıyla bağırmaya başlamıştım.
"ÇIKARIN BENİ BURADAN."
Hıçkırmamla sesli ağlamaya başlamıştım..
"Çıkarın beni buradan..."
Bedenimi serbest bırakıp duvara yaslamıştım sırtımı.
"Bulun beni... ben... ben burada duramam..."
Ağlamak hiçbir yarar sağlamıyordu belki ama kapana kısılmış hissediyordum. Ellerim, ayaklarım bağlı; karanlıkta bir odada kapana kısılmıştım. Hissettiğim tek bir canlı yoktu etrafta.
Titremem artmış soğuğun bedenimde oluşturduğu hissiyat kendimden geçmemi sağlıyordu. Kurtulmak için saatlerimi harcadığım ipler tüm gücümü çekip almıştı sanki.
Yüzümde kuruyan göz yaşlarım yüzümü germişti. Soğuğun da etkisi büyüktü bunda. Küçülerek vücut ısımı kendime saklamaya çalışmıştım.
Beni bulmalarını istiyordum, böyle ıssız bir yerde ölmek istemiyordum. En azından sevdiklerime veda ettiğim bir ölümü hak ediyordum ben.
Chris'le zaman geçirmeliydim hem. Daha yeni bulmuştuk birbirimizi. Changbin'in kendine yettiğini görmeliydim.
