"Biliyor musun bu nehirde insan kılığında canavarların yaşadığından söz ediliyor. Seçtiği kurbanlarının kötü anlarında tıpkı pusu kurar gibi sudan çıkar, o günlerini hayatlarının en kötü günü gibi düşünmelerini sağlarmış. Ona karşı güçsüz düştüğün a...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"İyi uyuyabildin mi?"
Sesimi duyan Yeonjun başını bana çevirmişti.
"Burada mı bekledin?"
"Bir kaç işimi halledip geldim. Nasıl hissediyorsun?"
Kaldırdığı kafasını geri yatağın başlığına yaslamıştı.
"Yalan söylemeyeceğim, kötü. Uyurken bile sürekli kabuslarla uyanıyorum. Rusya'dayken daha iyiydim."
Elini avcumun arasına almıştım. Gözleri karşıdan buraya dönmüştü.
"O adamı öldüreceğim sandım noona. O küçük kızda kendimi görmüş gibi hissettim ve bu... bu iğrenç bir histi. Kendimden geçtim, o an yalnızca onu yok etmek istedim sanki. Beni bulduğun an dolandı hep aklımda. O çocuğu kendim gibi gör-"
"Yeonjunah... kendini suçlamayı bırak. O an o çocuğu kurtardın, gerisi senin elinde olan bir şey değildi. O an hiçbir şey elinde olmuyor Yeonjun. Bak bana; ellerimde o adilerin kanı var, seni de beni de bu hale getiren o iki adi ve daha niceleri."
Dudaklarını birbirine bastırmıştı ağlamasını engellemek ister gibi. Ellerimi tutup kendine çekmişti.
"Görüyorum noona, elerinde açan çiçek bahçesini... Senin sayende gülümseyebilen, hayatına devam edebilen, korkmadan nefes alabilen insanları görüyorum. Noona... sen hayata döndürdüğün insanların farkında değilsin. Bak gözlerime, beni bulduğun günden farklı değil mi bakışlarım?"
Gözlerini gözlerimle buluşturmasıyla yaşarmıştı gözlerim.
"Korkmuştum, hem de çok noona. Kabul bile etmiştim ölümü, son darbeyi bekliyordum senden önce. Sense beklemediğim bir anda çıkageldin ve aldın beni cehennemimden. Kaybettiğim ailem oldun benim için; kabuslarımdan her uyandığımda, hastalandığımda, biri bana kızıp bağırdığında... her an noona her anımda yanı başımdaydın. Kendini böylesine kötü görmeni istemiyorum noona. Sen benim gözümde kahramanımsın. İkinci kez nefes aldığımı hissettiğim başlangıcımsın."
Yanağımda yol alan göz yaşlarımla kollarımı ona sarıp çekmiştim kendime. Konuşamıyordum, gözümün önünde büyümüştü ve bugün bana karşı kurduğu kelimeler... Acı bir mutluluk bırakıyordu ardında.
"Aramızda kan bağı olmasa da... ablamsın benim. Olası bir kan bağıyla olan ablamdan daha çok hem de."
Sırtına elimi sarmış ağlıyordum.
"Özür dilerim böyle kötü anılarımız olduğu için, özür dilerim çocukluğumuzu çaldıkları için. Özür dilerim ağlamaktan başka bir şey yapamadığım için kardeşim."
Elini saçlarıma çıkarıp okşamaya başlamıştı.
"Varlığın bile her şeyi ifade ediyor benim için. Buluştun mu Changbin hyungla?"
