"Biliyor musun bu nehirde insan kılığında canavarların yaşadığından söz ediliyor. Seçtiği kurbanlarının kötü anlarında tıpkı pusu kurar gibi sudan çıkar, o günlerini hayatlarının en kötü günü gibi düşünmelerini sağlarmış. Ona karşı güçsüz düştüğün a...
Sınavım güzel geçtiği için size ve kendime hediye eheheh 🦋
🎶 Stray Kids - Silent Cry
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Elimdeki kan sıçramış kıyafetleri ateşin içine fırlatmış, uzatılan siyah trençkotu kollarımdan geçirip önümü bağlamıştım. Şapkayı ve gözlüğü başıma takıp binadan çıkmış, arabaya binmiştim.
"Sizinle konuşmak istiyor."
Telefonu elime uzatmasıyla ekrandaki ismi görmüş kulağıma dayamıştım.
"Her şey yolunda, geleceğim. Endişelenmeyin."
Beni onaylamasıyla telefonu kapatıp geri uzatmıştım.
"Ailem ne durumda?"
"Videonun ulaşmasıyla ortalık karıştı, uçak kalkar kalkmaz onları da evlerine bırakacağız, dediğiniz gibi Black Files aleyhinde ifade verecekler. Ekip arkadaşlarınız uçakta ve sizi bekliyor. Ters giden bir şey yok, banka hesabınızdaki tüm para da aktarıldı."
Ailem bu zamana kadar bir evde zorla tutuluyordu, son anda benim onları buraya getirdiğimi öğrenmişler ve direnmeyi bırakmışlardı. Muhtemelen hepsi Hwang Joonam'ı merak edecekti. Hyunjin'in videodan sonra yaşayacağı hayal kırıklığını düşünmek bile istemiyordum.
Binaya dönmüştüm son kez; pişmanlığım yoktu, olmamalıydı. Olması gerekeni yapmıştım ve bitmişti. Nefesimi daraltan o baskıyı yok etmeliydim, iğreti dolu kalbimi boşaltmalıydım. Nefretimi kusmuştum en sert şekilde ona, varlığını bile yok etmiştim. Benim için, ailem için oluşabilecek tüm tehditleri kaldırmıştım ortadan.
Peki neydi akciğerlerime soluduğum bu zehir? Neydi kalbimi sızlatan bu acı? Vicdan mıydı? Benim ve benim gibiler için zerre duymadığı vicdan mıydı beni rahatsız eden? Bitirmiştim her şeyi, kaldırmıştım kirli sayfaları.
Kendimi bir canavarla bir tutmak mıydı canımı yakan? Yoksa onca yaptığı pisliğe karşı onu öldürmem bile bedelini ödemesine yetmezken duyduğum vicdan mıydı? Sorumlu mu hissediyordum çocukluğuma ve kurbanı olan tüm çocuklara?
"Cesedi halledeceğiz, endişelenmeyin. Artık yola çıkalım."
Bilmiyordum. Öğrenmek de istemiyordum, katacak bir şeyi yoktu artık bana. Sözümü tutmuştum öyle ya da böyle ama yine de sorumluydum olan bitenden. Sevgilimin karşısına büyükbabanın katiliyim diyerek çıkmak acıtıyordu.
Beni o çatıdan çektiği ilk gün katil olarak anılmam onun için önemsizdi, hâlâ öyle miydi ki? Hâlâ inanıyor muydu bunu yapmamın bir sebebi olduğuna?
Bilmiyordum, hiçbir şey bilmiyordum. Her şeyi halletmiştim ama içimdeki kendimden iğrenerek oluşturduğum huzur midemi bulandırıyordu hâlâ.
Parmaklarımı endişe ve korkuyla birbirine geçirmiş sıkıyordum. Bir an önce oraya varmayı hem istemiş hem de istememiştim, korkuyordum. Her şeyi düzene koyana kadar dönmeyecektim, göze batmaktan başka bir işe yaramayacaktı çünkü bu. Herkesin başını daha da belaya sokacaktım ama ona veda edemeden terk edemezdim ülkeyi, tekrar o acıyı yaşatamazdım kendime de ona da.
