seans chimer

uciekła resztka spojrzeń

ja już nie wiem co zrobić
z całym tym
smutkiem
wierci się między powłokami dotyku
drapie policzki po ich piegotwórczości
zbija oczy pełne zawstydzeń
zwiędłych i
więdnących
to zachowanie nie do pomyślenia
bo palce się odcieplają
bo skóra się marszczy
bo mrugnięcia się gubią
a smutek patrzy
i czeka
i jak go tu przelać
by solą nie przytłoczyć
horyzontów rzęs
jak odłożyć
by nie pokruszyć rumieńcami
witraży policzków
jak przykryć

to myśl nie do zachowania
bo rzęsy gniją pod warstwą błękitu
bo policzki reinterpretują własne bezruchy
bo drżenia obrosły pajęczynami cisz
a ja patrzę
i czekam
i ze smutkiem nie robię nic