seans chimer

układanka

jesteśmy wkomponowani
w deszczową obcość współzdarzeń
kanciasty ruch nadgarstkiem
jak wyuczony
do rytmu tykania
tkanek
instynktowne przechłodzenie
w półprzymkniętej dłoni
spojrzenie odrysowane
na ćwierćprzezroczystym naskórku jestestwa
po któryś już raz

nakładamy się jak plasterki na
kolejną warstewkę kłamstwa
będąc zlepkiem
niekończących się historii
bezludzkich imion i
bezimiennych ludzi
słów którym już kiedyś zdarzyło się
ukształcić oddech

odtwarzamy je wszystkie
w którymś fragmenciku szczelinie
w natchnieniu
będąc ludzką rozsypką ludzi
przez każdą wymruganą sekundę
skleconą na nowo

lecz bez żadnych nowości