świat mieści się w braku świata
w drobnym skwierczeniu słowa
na poduszce marca
fosforyzacji chwili na skrzydełku muchy
płytkich zawilcach wykwitłych morzem
na wydęciu policzków
gdyby świat można było dotknąć złapać za rękę
zatrzymać by dotrzymał obietnic istnienia
słowa powysychałyby w ustach
zorze polarne połknęłyby chwile
policzki zapadłyby się niewymownie
bo to wszystko — że to nie myśl
to okruch wsparty napęczniałą pustką
bo to nic — że to nie oddech
to wierzganie lasu w sklepieniu czerwieni
i to nic że to wszystko
— to ulatywanie
byleby wracać uciekać wracać uciekać
CZYTASZ
seans chimer
Poetryzwiastun cukrowego gestu wchłania mnie w bezduszny fiolet i pejzaże oczu porośniętych krzewami mgieł
