Mübrem

🕊20. Bölüm 🕊

Merhaba canlar🥰

Nasılsınız?

Vote ve yorum yapmayı unutmayın:)

Keyifli okumalar🤗

Sınır; 500 vote 1300 yorum

🕊🕊🕊

Ferman'dan

Otuz dört yılık ömrümün sadece ama sadece on yılı Jiyan'sız geçmişti. Ondan sonra Jiyan'ın abisi, Jiyan'ın nişanlısı, Jiyan'ın kocası, Jiyan'ın çocuklarının babası olmuştum...

Şimdi ise katili olmuştum...

Yirmi basamak merdivenlerden yuvarlanmıştı karnında ki kızımızla beraber tutmaya çalışmıştım ama tutamamıştım.

Allah kahretsin beni!

Karımı, kadınımı tutamamıştım lan ben!

Çocuklarımın annesini tutamamıştım.

Tehditim, tehdit olarak kalmamıştı ona gerçekten sebep olmuştum lan ben ona değilse bile karnında daha doğmamış evladıma sebep olmuştum ben!

Adam mıydım?

Yerde cansızca yatıyordu benim güzel gözlü kadınım. Çok severek aldığı beyaz elbisesi kandan renk değiştirmiş kırmızıya dönmüştü.
Bebeğimin bizden gidişinin kanıtıydı sanki o kan!

"Jiyan!" Diye feryat ettim "n" harfini uzatarak. Basamakları dörtter beşer atladım. Kaç kere düşme tehlikesi atladım bilmiyorum ama hiç biri onun verdiği acı kadar acı vermezdi.

Ben yanına gidene kadar aile üyeleri hepsi etrafına toplanmıştı acıyla ve göz yaşıyla ama benim dikkatimi çeken ve en çok yaralayan annesine çok bağlı olan ikizlerimdi.

İkisi de annelerinin elinde tutmuştu sıkı sıkı. Küçücük başlarını ise annesinin göğsüne koymuştular. Gören yatıyorlar sanırdı ama iç çekişlerinden, göz yaşlarından beliydi annesine sığınıp, ağladıkları.

Çok korkmuştu yavrularım.

"Anne uff oldu." Diyip duruyorlardı kendi kendilerine.

Jiyan öyle bir anneydi ki , çocuklarına öyle güzel güven duygusunu aşılamıştı ki kendisi ölümün ucundayken bile küçücük yavrularının kendisinde teselli bulup, yine kendisine sığınıyorlardı.

"Çocukları alın hemen!" Verdiğim komutla annem göz yaşları içerisinde bana bedua ede ede Doğu'yu almaya çalıştı Berfo ise Arman'ı ama iki de ellerini annelerine uzatarak; "Anne! Anneme gideceğim. Bıyak!" Diye feryat ediyorlardı korkuyla. Küçücük yaşlarında hissetmişlerdi annelerine bir şey olduğunu...

Reva mıydı bu?

Benim çocuklarım daha bir saat önce annelerinin kucağında sevgiyle ilgi görürken, bu reva mıydı?

Allah'ım yardım et!

Onlara içim gidiyordu teselli etmek istiyordum ama benim yardımıma muhtaç bir karım ve bir evladım daha vardı.

Önünde hızla diz çöküp, gece karası saçlarını okşamaya başladım. Ben hiç böyle büyük bir acıyla karımın saçlarını okşamamıştım!

Kalbim çok acıyordu...

Nefesim kesiliyordu...

"Jiyan'ım!" Dedim titreyen sesimle. Boğazım düğüm düğümdü. "Kurban olduğum gitme." Dedim yüzsüzce alnına dudaklarımı bastırarak. "Kurban olayım gitme." Dedim yalvararak.