Strawberries And Cigarettes • 황승

15

Zawgyi

ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ track ကို ျပန္နားေထာင္ၿပီးေနာက္ Jisung ဆီသို႔ ပို႔လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ နာရီခ်ီေအာင္ ထိုင္ခ့ဲရတ့ဲ စတူဒီယိုထဲကထြက္ၿပီး စာၾကည့္စားပြဲမွာ ေနာက္ထပ္နာရီခ်ီေအာင္ ထိုင္ရမယ့္ဝတၱရားကို Chan လုပ္ေဆာင္ရပါဦးမည္။

ေၾကာင္ကာတြန္းပံုေလးႏွင့္ စာမွတ္ကတ္ေလးကို ညႇပ္ထားရာမွ ထုတ္ယူလိုက္ကာ ေဘးတြင္ခ်လိုက္သည္။ လြန္ခ့ဲေသာ ရက္အနည္းငယ္က Minho ထံမွ လက္ေဆာင္ရခဲ့သည့္ စာမွတ္ကတ္ေလးပင္။ စာအုပ္ေတြအျမဲဖတ္ရသေလာက္ ဘယ္အတုိင္းအတာအထိ ဖတ္ၿပီးၿပီလဲဆိုတာ ေမ့တတ္တဲ့ သူ႔အတြက္ေတာ့ ခပ္သိမ္သိမ္လက္ေဆာင္ေလးက အသံုးဝင္သား။

တျဖည္းျဖည္းေညာင္းညာကိုက္ခဲလာတ့ဲ မ်က္လံုးေတြႏွင့္ မ်က္ေၾကာကို အနားေပးဖို႔ထက္ အျပစ္မရိွတဲ့မ်က္ေၾကာကိုသာ လက္ညႇိဳးႏွင့္လက္မကိုသံုးကာ ဖိနယ္ေနမိသည္။

အိတ္ကပ္ထဲထည့္ထားတဲ့ဖုန္းမွ အသံေပးခ်က္ေၾကာင့္ ထုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ alarm တစ္ခုျဖစ္သည္။ ပံုမွန္ဆို ဘာေၾကာင့္ alarm ေပးထားမိသလဲ သူစဥ္းစားရေလာက္ေပမ့ဲ ေဘးမွာတြဲမွတ္ထားတ့ဲ စာစုေလးေၾကာင့္ ယင္းအစား ျပံဳးမိသည္။

'Minho' လို႔ မွတ္ထားတ့ဲဖုန္းနံပါတ္ဆီ message တစ္ခု အခ်ိန္မွန္ပို႔လိုက္သည္။ ဒဏ္ရာေတြကုိ ေဆးလိမ္းဖို႔ သတိေပးျခင္းပင္။

သူ႔ရဲ႕တစ္ေန႔တာက တူညီတဲ့စက္ဝိုင္းသ႑ာန္ထဲမွာပဲ လည္ပတ္ေနပါသည္။ စတူဒီယိုထဲရိွလ်ွင္႐ွိ၊ မဟုတ္ေသာ္ ေဆးရံုမွာရိွမည္။ တခါတေလေတာ့ စာၾကည့္စားပြဲမွာ မ်က္မွန္တပ္ၿပီး စာဖတ္ေနမည္။

ယခုေတာ့ Minho ဆီ အခ်ိန္မွန္စာပို႔ရင္း တစ္ေန႔တာကို ေမးစမ္းရတ့ဲ ဝတၱရားတစ္ခုပါ ထပ္တိုးလာေလၿပီ။

Minho ထံမွ ျပန္စာကို ​ေစာင့္ေနစဥ္မွာပဲ Jisung ထံမွ ဖုန္းဝင္လာခ့ဲသည္။

"အဆင္ေျပတယ္ Hyung ... ဒါဆို အ့ဲဒီ track ကိုပဲ ယူသံုးလိုက္လို႔ျဖစ္တယ္မလား။"

"အင္း၊ ျဖစ္တယ္ေလ။ မင္းစိတ္ႀကိဳက္သံုး။ ဒါန႔ဲ ျပန္လာမွာလား၊ အ့ဲဒီမွာပဲ ေနေတာ့မွာလား။"