Endless Love [ProfxStudent]

Chapter 21

SHEVAYA

Kailan ba ako naging masaya? O, naranasan ko man lang bang maging masaya?

Kahit nga kakarampot na alaala sa mga magulang ko ay wala akong matandaan. Hindi ko man lang maalala na nakasama ko sila, nayakap ko sila, pumasyal ako na kasama sila.

Wala.

At sa lola ko?

Buong buhay nya puro lang sya pagta trabaho. Ang sabi nya, nangako sya sa puntod ng mama na pagtatapusin nya ako.

Gaano ba ka galit sa'kin ang tadhana para bigyan ako ng ganitong pasanin sa buhay? Siguro pati sya naiinis sa existence ko. Siguro pati sya, gusto na ring sumuko ako.

Mas magiging madali naman iyon hindi ba?

Easiest way to live is to die.

Can I just stay here? It feels so calm, so peaceful. I wanna stay here.

Ayaw ko ng umalis dito. Ito na yata ang kapayapaang hinahanap ko. Ito na yun. Pero paano si Lola? Paano sya? Walang maiiwan sa kanya. Walang maga-alaga sa kanya. Kailangan nya pa ako. Kailangan pa ako ng lola ko.

"I swear to God, who ever did this to her; I'll make their lives a living hell."

"Calm down, Portia."

"You can't tell me to calm the fuck down. Can't you see her? Can't you see what they've done? Now, tell me. How can I fucking calm down?"

"She might hear you."

"She's unconscious."

"Kahit na."

"Shut it, Eris. I want you to find them. Legal way my ass, I'll do it my way. Damn them."

"Of course, you can't hurt anyone, right?"

"Don't underestimate me, Eris. I can do the things you least expect me to. Try me."

"Gosh, Portia. Can't you hear yourself? You're almost becoming a murderer. The heck with you?"

"Isn't it satisfying to slowly kill them? Right? After all, they are the reasons why she became like this."

"It's her insecurities that--"

"What the fuck? Really, Eris?"

"I'm just saying--"

"Leave."

Nananaginip ba ako? Nakakarinig ako ng mga nag sasalita. Kilala ko ang boses na iyon, iyong isa nga lang.

Si Miss Portia.

Bakit sya galit? May kaaway ba sya? Her voice is too cold. Kasing lamig ng paligid na kinaroroonan namin. Sobrang lamig, nakakatakot.

Pina kiramdaman ko ang paligid. Wala na syang kasama, naramdaman ko ang pag lapit nito. Hinawakan ang kamay ko at marahang pinisil.

"You're beautiful, you just don't know how beautiful you are. Please open your eyes. I wanna see those beautiful eyes, my love. Open it. I'm sorry if it took me that long to find you. I'm really sorry. Open it now, baby. If only I could lend you my own eyes, for you to see how beautiful you are, I will." parang  kinurot ang dibdib ko sa narinig.

Her voice is cold yet it so soft, as if she's begging for me to wake up, or even mandating me to open my eyes.

Pero ang sarap pang matulog. Ngayon na lang ako natulog na parang walang mabigat na problemang dinadala. Ngayon na lang ulit, hindi naman masama kung lulubusin ko, hindi ba?

Kasi kapag nag mulat ako ng mga mata, mapang husgang mundo na naman ang bubungad sa'kin. Mundong hindi karapat dapat sa mga katulad ko.

Gusto ko na lang umalis, lumisan, tipong wala ng balikan.