Endless Love [ProfxStudent]

Chapter 43

PORTIA

"What the fuck?" I cursed.

I took a deep breath before hopelessly grab my phone to see the message that pop a seconds ago.

Eris:
May chismis ako

I don't give a fuck of her nonsense. I'm busy, wala akong planong patulan ang kung anong trip nya sa buhay.

Eris:
You sure?
Mainit init pa
naman ang tea ko.

Another message from her. At ng hindi makatanggap ng sagot mula sa'kin ay tumawag pa talaga. I don't have plans on answering her call, pero ng hindi pa rin tumigil ay pigil ang inis kong sinagot ang tawag.

"The fuck you need? I'm fucking busy you dumbass. Get a life for fuck sake Eris. I'm tired of your bullshit."

"Hello to you too, my friend. Bakit mas lumala yata ang tabas ng dila mo?" parang wala lang dito na tumawa pa kaya mas lalo lang din akong nakaramdam ng inis. The good thing is, she's planning to stop by at my penthouse later. Remind me to put a tape on her tendrilous mouth.

"Spill." I coldly command.

"Narinig ko lang naman na nag hahanap ka ng mga tauhan sa gagawin nyong building. Ilang floor nga ulit?"

"Thirty," I answered, still feeling annoyed.

"Yeah, thirty. And you fired your personal architect kasi hindi sinunod ang gusto mong mangyari sa rooftop, right?"

"Go straight to the point, stupid."

"Chill, here's a deal. Ihahanap kita--"

"No, thanks." saad ko bago ibinaba ang tawag. Doon ko lang nakita kung anong oras na.

6 PM.

The fuck?

I forgot to eat lunch and now, its dinner already? Funny how the time passes by like a freaking whirlwind. Ang bilis ng oras. Hindi ko man lang namalayan.

The heck are you doing with your life, Portia.
I said at the back of my mind.

This shit is suicidal as fuck. Inayos ko ang mga gamit. Pag labas ko ng office ay hindi na ako nagtakang wala sa si Nadia, I told her a year ago na kapag lampas na ng working hours at hindi pa rin ako lumalabas ng office, she's free to go.

Wala naman akong pakialam kung ako ang maiwang mag isa, I can perfectly handle myself. I'm no kid para bantayan at alagaan pa.

Napakislot ako sa gulat ng muling tumunog ang cellphone ko, thinking that it might be important, I hurriedly fish it out of my purse, turns out it's just Eris.

"What?" wala na rin naman akong magagawa.

"Dinner? Alam mo na,"

"Eris." Annoyed kong tawag sa pangalan nya.

"C'mon, Tia, It's been years. Pagbigyan mo na ako. Parati ka na lang mag isa sa penthouse mo, hindi ka ba nagsasawa sa pag mumukha mo?" She even laughed as if her joke was funny.

Come to think of it, hindi ko na alam kung kailan ko sya huling pinag bigyan sa dinner na gusto nyang mangyari. I don't know with her, hindi ko na nga rin alam kung ano ng nangyayari sa kanya.

I am barely living, tapos aalalahanin ko pa sya? Ang swerte naman nya.

"Parang hindi tayo mag best friend ah, dali na." dagdag pa nito.

"Fine," pagod na sumandal ako sa pader ng elevator. I'm the only one inside, kung may nago-overtime man, for sure mamaya pa silang seven or eight uuwi.