Melody | Harry Styles

58 | our baby

bölüm yazmayalı 1 sene olduğuna inanamadım görünce. Bu kadar beklettiğim için özür dilerim 💗

***

İlk sancı geldiğinde nefes alamıyor gibi hissetmiştim. Yatağın kenarlarına sımsıkı tutunup ağrının geçmesini bekledim. Doktorum ve arkadaşım Joe, hemşireler, hastaneden arkadaşlarım, Anne ve Gemma yanımdaydı. Michael Ruby ile dışarıda bekliyordu. Harry'nin uçağı inmek üzereydi. 

Tekrar nefes alabildiğimde yüzümdeki teri sildim ve Joe'ya dönüp epidural yapması için yalvardım. Bu halime güldü çünkü doğum sancısı yaşamadan önce anestezi olmadan normal doğum yapmak konusunda epey ısrarcı olduğumu hatırlamıştı.

Tekrar ağrı geldiğinde gözlerimi sımsıkı kapattım ve başka bir şeyler düşünmeye çalıştım. Odada sadece Anne, Gemma, Joe, bir hemşire ve ben kalmıştık. Annemlere daha haber vermemiştim.

Ağrı durmak bir yana katlanarak devam ederken bacaklarımı kendime çektim ve yataktaki çarşafı sımsıkı tuttum. Harry'yi ilk gördüğüm anı düşünmeye başladım. Onu ilk kez bu hastanenin birkaç kat yukarısında görmüştüm. O güne binlerce kez şükrettim. Ne kadar rastlantısal olduğunu düşündüm. Tek bir hasta, Anne gelmeden önce gelecek tek bir hasta hayatın tüm akışını değiştirebilirdi. O olmadan devam ederdim yaşamaya. Bunun nasıl mümkün olacağını merak ederken buldum kendimi.

Ağrılar sık ve düzenli bir şekilde gelmeye başladığında doğumun başladığına onay vermiştik. Ben sancı odasında ağrı çekerken Joe doğumhanenin hazırlatılmasını söyledi. 

Şimdiye kadarki en ağır sancı geldiğinde Harry'yi ilk öptüğüm anı düşündüm. O zaman onsuz yapamayacağımı anlamıştım ve bu beni korkutmuştu doğrusu. Neyse ki o da beni seviyordu. Kollarını etrafıma sardığı anları düşündüm. Kendimi ne kadar güvende ve tamamlanmış hissettirdiğini anımsadım. İlk birlikte olduğumuz anı, ilk kez bir bebek istediğimize karar verdiğimiz anı...

Hamile olduğumu öğrendiğimiz an aklıma geldiğinde tüm ağrıyı çoktan unutmuştum. Şu an ne kadar mucizevi bir an yaşadığımı düşündüm. Aşık olduğum adamın bebeğini doğurmaya hazırlanıyordum. Birkaç saat sonra hayatımız geri dönülmez bir şekilde değişecekti. 

Ya onu Harry'den daha fazla sevemezsem? Bu beni çok korkutmuştu. Bu sefer ağrıyı kalbimde hissetmiştim. Daha sonra daha korkunç bir soru geldi aklıma. Ya Harry kızımızı beni sevdiği kadar sevemezse?

Bir gün beni sevmeyi bıraksa bile onu misliyle sevmeye devam etmeliydi. Garip bir şekilde, onu çok sevmesini istediğimi fark ettim. Hatta onu benden bile çok sevmesini istiyordum. 

Ağrı yaklaşık 5 dakikadır ilk kez durduğunda kendimi çok halsiz hissediyordum. Kafamı yatağa bırakıp derin nefesler aldım. Joe bir şeyler söylüyordu ama duymuyordum bile. Bacaklarımı bana doğru ittirdiğinde ıkınmamı söyledi. Tüm gücümle dediğini yaptım. Sancı başladı, bittiğinde gözlerimi kapatıp odadaki sesleri dinlemeye başladım.

"Çok iyi gidiyorsun Melody. Böyle giderse kızın hiç bekletmeden gelecek."

Joe'ya zar zor gülümsedim.

"Doğumdan sonra epidural yapmadığın için gününü göstereceğim sana"

Hemşire ve Joe güldü. Joe odadan çıkmadan önce ekledi.

"Bana teşekkür edeceğini adım gibi biliyorum."

Anne alnımdaki teri temiz bir havluyla silerken Gemma da kendi doğumunda yaşadığı ve bana yararlı olabilecek bilgileri söylüyordu. Hemşire hanım kontrolleri yapıyor ve bir yandan elindeki kağıdı dolduruyordu.