Melody | Harry Styles

42 | blood

Biz geldiiiik!❤

***

Gözlerime vuran ışık ile yatakta kıpırdadım. Yine perdeyi kapatmayı unutmuştum anlaşılan. Sinirle gözlerimi açtım ve yatakta doğruldum.

Sinirim hemen uçup gitmişti çünkü karşımda meraklı bakışlarla beni izleyen 2 yeşil göz vardı. Aklıma dün gece gelince elimde olmadan gülümsedim ve elimi Harry'nın dağılmış kıvırcıklarına uzattım.

"Günaydın Melody."

"Günaydın canım. Yeni mi uyandın?"

O sırada duvardaki saate baktım. Saat daha sabahın 6'sıydı. Geri uyuyacağımı anlayınca sevinçle Harry'ye döndüm.

"Bir ya da iki saat uyuyabildim."

Harry'ye kaşlarımı çattım. Ben bebek gibi bir uyku çekmiştim. İçimi fazlasıyla rahatlatan nedenlere sahiptim çünkü.

"Rahat edemedin mi?"

Çift kişilik yatağıma bakıp kafasını iki yana salladı.

"Düşünceler beni serbest bırakmadı."

Uyandığımda beni izliyor olması dışında daha herhangi bir yakınlık göstermemesi içimde büyük bir endişe doğursa da bozuntuya vermemeye ve tekrar, uyandığımda gördüğüm ilk yüz olmasının keyfini çıkarmaya çalıştım.

Düşüncelerimi okumuş olacak ki dudakları yukarı kıvrıldı. Bu... yapmacık bir gülüş müydü yoksa bana mı öyle gelmişti? Baş parmağını alt dudağıma koydu.

"Uyandığımda ilk seni görmeyi özlemişim sevgilim. Bunu ne kadar özlediğimi bilemezsin."

Uzanıp dokunduğu yere bir öpücük kondurdu ve kafamı göğsüne yaslayıp saçlarımı okşamaya başladı. Bundan cesaret alarak gözlerimi kapattım ve ona sordum.

"Harry... neden uyuyamadın? Yani seni uyutmayan düşünceler... kötü düşünceler miydi?"

Sıkıntıyla nefes verdi.

"Biraz endişelendim sanırım ama korkacak bir şey yok. Sen yanımdasın."

Daha sonra gülerek alnıma bir öpücük bıraktı.

"Vay canına. Kendi ağzımdan çıkan cümlelere inanamıyorum."

Ben de güldüm ve elinden kurtulup kucağına oturdum. Buklelerini tek tek düzelttim. O da beni izledi.

"Bugün işe gidecek misin Melody?"

Kafamı salladığımda omuzları yenilgiyle geriye düştü.

"Ama merak etme. Her zamankinden tam tamına 1 saat geç gideceğim. Lydia beni idare edeceğini söyledi... dün geceki ameliyat yüzünden. Yani 8'de değil 9'da gideceğim ve bu da şimdi 1 saat daha uyursam kalkıp hazırlanmak için yeterli vaktim kalacak demek."

Çatık kaşlarla yüzüme baktı ama bir şey söylemedi. Kafamı omzuna koyup gözlerimi kapattım. Ellerini belimde ve sırtında gezdirdi.

"Melody... daha konuşmamız gereken şeyler var biliyorsun değil mi?"

Kafamı salladım ve bu konuyu kapatması için içimden dua etmeye başladım. Bu sefer kabul olmuştu.

Geri çekilip ona baktığımda o da gözlerini kapatmıştı. Kucağında hafifçe hareket edip biraz daha öne doğru oturduğumda onun dikkatini çekeceğimi düşünmüştüm fakat o şu an alt tarafımızla bağlantıyı kesmiş gibiydi. Nasıl yani? Bu nasıl mümkün olabilir? Durum bu kadar mı ciddiydi? Ona olan özlemim katlanırken kafamı bu sefer de boynuna gömdüm ve kokusunu içime çektikten sonra çıplak tenini emmeye başladım.