Melody | Harry Styles

8

İyi okumalar!❤

***

Dakikalar birbirini kovalamış, saatlerin acımasızca geçmesine neden olmuştu.

Zaten hep böyle olurdu. Biz zavallı insanlar zamanın esirleriydik. En güzel anlarımız her zaman daha hızlı geçerdi, en güzel dönemler hep en önce bitenlerdi. Biz yetişmeye çalışırdık elbet fakat hiçbir zaman yetişemezdik. Amaç da buydu zaten, yetişememiz. Yetişememiz ve güzel anların kıymetini anlamamız. Her anı sanki son anımızmış gibi yaşamamız.

Sarhoş değildik, sadece bulunduğumuz atmosfer çok farklıydı. Bir hastane kafeteryasında değildik, yoğun bakım odalarından birinde annesini kontrol etmiyordum veya o bana ağlamaktan kızarmış gözleriyle, sadece durumu anlamak için bakmıyordu.

Tüm çıplaklığımızla doğaldık. Yanımda Harry Styles yoktu, sadece Harry'ydi. Ben Melody'ydim, karşılıklı oturmuş, sohbet ediyorduk.

"Biliyor musun, küçükken bir ağaca teşekkür etmiştim."

"Tanrım, inanamıyorum Harry!"

Söylediği şeye kahkahalarla gülerken o da bana katılmıştı. Daha sonra ciddileşerek konuşmaya başladı.

"Hey, ciddiydim!"

Bu tepkisine karşı katıla katıla gülmeye başladığımda devam etti.

"Bize oksijen veriyor ama..."

"Ah, Harry... Ne kadar masum bir çocukmuşsun."

Gülmeyi kesip ona şefkatle baktığımda kızardığını görebiliyordum. Çocuklar benim zayıf noktamdı. Ne kadar büyümüş olsa da çocukluğunu sevebiliyordum işte.

İki metre adamın içinde çok narin bir kalp bulunuyordu. Şöhretin esas oğlanı, hala annesinin dizinin dibinde huzur bulan minik bir erkek çocuğuydu.

"Ben de mantarları ev sanıyordum."

"Melody, ciddi misin sen?"

Benim kahkahalarımın iki katını atarken gülümsemekle yetindim.

"Gayet ciddiyim bir kere!"

"Tanrım... İçinde kimin yaşadığını düşünüyordun acaba?"

"Harry, dalga geçmesene!"

"Tamam, sustum."

Ellerini suçlu gibi kaldırıp daha sonra göğsünde çaprazladı.

"Ne yapayım, en sevdiğim çizgi filmde öyleydi. Ben de bir akşam mantar yemeği yiyene kadar onları küçük evler sanıyordum."

Gülümseyerek konuştuğumda o da tebessüm etti.

"Bana masun diyene de bakın siz..."

O kadar uzun süredir birlikte oturuyor ve konuşuyorduk ki, konu işte böyle saçma yerlere bile gelmişti. Buna rağmen halimden memnundum, söz konusu onunla biraz daha konuşmaksa elimden geleni yapardım. Yapıyordum, o da yapıyordu.

"İnsanlar saatlerdir aralıksız, bu gürültüde dans ediyorlar. Hiç yorulmuyorlar mı anlamıyorum ki..."

"Şu an eğlenmekten başka bir şey düşünmüyorlar. Bence de çok gürültülü oldu, istersen daha sakin bir yere gidelim?"

"Yok, sen yorgunsundur zaten. Bu saate kadar burada tuttum seni de. Arkadaşlarımı da göremiyorum ki, ya bir köşede sızdılar ya hala dans ediyorlar ya da herkes evine dağıldı."

"Hadi gel, bir kahve içmeye gidelim. Burada hiçbir şey içmiyorsun."

"İçsem ikimiz için de hiç iyi olmaz Styles... Sarhoşken çok saçmalıyorum."