Melody | Harry Styles

44 | reunion

Biz geldik! Sizce sizi neler bekliyor? :)

***

Nehir kenarındaki koşuma devam ederken aklımdaki düşüncelere odaklanmıştım. Zaten o geceden beri sürekli olarak aynı anları yaşıyor, aynı cümleleri tekrar tekrar kuruyordum.

Richard ile yaptığım bir hatanın talihsiz sonucu hamile kalmıştım. Bundan emindim çünkü babalık testi yaptırmıştım. Eğer bebek Harry'den olsaydı... şimdi her şey çok farklı olabilirdi.

Harry'nin bunu öğrenmesi çok zordu. Onun yüzüne bakamayacak kadar utanıyordum ona bunu açıklarken. Söylediği her şeyde haklıydı. 

Ancak bir yere kadar. Kendi bebeğime  bunu yapabileceğimi nasıl düşünürdü? Kenardaki banka oturdum. Bu konuyu düşünmek bile nefesimi kesiyordu. Evet, çok sinirliydi; belki öyle demek istememişti ve ağzından öyle kaçmıştı ama bunlar içimi rahatlatmaya da yetmiyordu onun kabahatini örtmeye de. Söylediği her şeyde haklıydı ama bu... çok fazlaydı.

Harry'ye bunu yapmam çok büyük bir haksızlıktı, biliyorum. Elimde değil. Onu ilk gördüğümde aklıma böyle şeyler yaşayabileceğimiz hiç aklıma gelmemişti. Masum değildim, biliyorum ama o tepkisiyle tüm bunları bir kenara atmıştı.

O günden beri Harry ile hiçbir görüşme girişiminde bulunmadım. Her gün evime geldi, beni aradı, Anne ve Gemma araya girmeye çalıştı fakat nafile. Harry vazgeçmedi. Her gün özür diledi, ki bu biraz garipti çünkü o son cümleyi söylemese rolleri değişmiş olacaktık. Ben onun peşinden koşacaktım ve o beni affetmeyecekti. Yine de benimle konuşmamasını, hatta belki beni affetmemesini bile kaldırabilirdim ama bu çok fazlaydı. Bu benim için çok ağırdı.

Tam 1 ay oldu. Harry, ona olan aşkımı sular altında bırakalı 1 ay oldu. Harry'ye karşı duygularım ne durumdaydı peki? Bunu ben de bilmiyordum. Tek bildiğim çok fazla acı çektiğimdi. Ben bunu hak etmemiştim. Ondan özürlerini istemiyordum çünkü hiçbir işe yaramıyorlardı. Benim ihtiyacım olan azıcık anlayıştı, acımı anladığını gösterecek ufak bir kelimeye sımsıkı tutunabilirdim.

Oturduğum bankın arkasına park edilen araba ile bir kez daha beni bulduğunu anladım. Artık şaşırmıyordum. Neredeyse her gün yanıma geliyordu. Ona ne kadar kızgın olsam da beni onu görmekten mahrum etmediği için ona minnettardım. Her şeyin yanında bunu da kaldırabilir miydim bilmiyorum.

Tanıdık koku, Harry yanıma oturunca kendisini belli etti. Kafamı çevirip ona bakmadım. Genelde bakmazdım, bir süre dil döker, yalvarır, ağlar ve giderdi. Daima giderdi. Kalsa nasıl olur diye düşünmekten uyuyamazdım geceleri.

Burnunu çekmesinden bugün ağlamaya erken başladığını anladım.

"Melody... Seni çok özlüyorum. Ben sikik herifin tekiyim. Ne olur bana bak. Çok özür dilerim. Beni affetmen için özür dilemekten başka ne yapabilirim bilmiyorum."

İfadesizce ona baktım. Telaşla gözlerini ve burnunu sildi. Ona bu kadar erken bakacağımı beklemediği belliydi.

"Düşünüyorum, düşünüyorum Harry; cevabı bir türlü ben de bulamıyorum. Belki de bir cevap yoktur."

Yenilgiyle omuzları çöktü.

"Ama ben, ben sensiz yapamıyorum. Çok ileri gittim, çok pişmanım. O gece... Başka birinin bebeğini taşımış olman düşüncesi o kadar kötü hissettirdi ki Melody, ben sağlıklı düşünemedim."

"Daha fazla hatırlatmak ikimize de acıdan başka bir şey getirmiyor. Artık vazgeçsen?"

Derin bir nefes aldı.