Bir okulda intihar ve cinayetlerin ardı ardına geldiği, ama ne olursa olsun okulun mühürleme kararı almadığı bir okulda olmak ister misiniz?
"Yurtiçi Koleji" okulunda yaşanan bu olaylar bütün haber mensuplarına konuk olmuştu. Cinayetlerin işlendiği...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1 Hafta Sonra...
- Evet. Herşey hazır!
Dedi Sarp nakliyecileri evden gönderirken. Evdeki bütün eşyalar taşınacağımız şehire yani İzmir'e orada tuttuğumuz eve götürüyorlardı nakliyeciler. Ve ben, kucağımda sevimli bir şekilde beni izleyen Işıl, ve Sarp. Artık bu ev bomboştu ve son kez evin içinde geziyorduk.
- Özleyeceğim.
Dedi Sarp evin koridorlarında gezerken. Ne de olsa bu evde benden çok o yaşamıştı. Ama bende özleyecektim. Burada ne çok şeyler yaşanmıştı. Onun yanına gittim ve elini sımsıkı tutup söze girdim.
- Artık gidelim mi?
Dediğimde elimi sımsıkı tutarak söze girdi.
- Gidelim. Yeni bir sayfa açmanın vakti geldi.
Dediğinde evden çıktık. Kucağımda Işıl ile birlikte evin bahçesinde son kez beraber çıkarken Sarp'ın elini bıraktım ve cebimden telefonumu çıkarıp kamerayı açtım.
- O zaman veda pozu isterim. Gülümseyin!
Dediğimde Işıl'da sanki anlamış gibi gülümsüyordu. Üçümüzün de arka planda duran ev ile birlikte fotoğraf çektim. Ve sonra arabamıza atlayıp yola koyulduk. Ama hemen İzmir'e gitmeyecektik. Bu kararı vermeden önce bir hafta öncesinde diğerlerine haber vermiştik. Bu arada Esin ve Barış artık evli. Bizden gizli aralarında bir evlilik yapmışlar bebekleri için. Onlar için tabiiki de sevinmiştim.
- Bu kız yol boyunca hiç ağlamayacaksa biz neyle uğraşacağız Sarp?
Dedim Işıl'a bakarak. Çok uslu bir kızdı, büyüyünce de öyle olacaktı. Ve bugüne kadar sadece üç kez falan ağlamıştı.
- Akıllı bir kızımız var. Diğeri olursa kesin yaramaz olur.
Dediğinde gülerek yanıt verdim.
- İlk kime uğruyoruz?
- Bir dakika telefon çalıyor.
Dediğinde bir eliyle direksiyonu tutup diğer eliyle telefonda arayan kişiyi yanıtladı.
- Alo, efendim Esin? Ne! Neden bize haber vermemiş? Yetişebilir miyiz? Tamam. Siz yola çıkın ona veda etmemiz gerekiyor.
Dedi ve telefonu aniden kapatıp yol çizergesinden çıkarak sağa döndü. Ben ise meraklı bir şekilde sordum.
- Ne olmuş? Nereye gidiyoruz?
- Çiğdem'e veda etmeye. Londra'ya gidecekmiş hatta bir hafta önce planlamış ama bugün tamamen kararını vermiş. Esin'e de şimdi haber vermiş. Herkes şu an havalimanına ona veda etmek için gidiyor.
Dediğinde şok içinde kaldım. Çiğdem, sadece bana Egemen'den ayrıldığını söylemişti. Bu onun kararıydı, ve ona son kez veda etmek ona borcumuzdu...
