Kusursuz Okul

82. Bölüm~'Kaçak Cinayet'

Yeni Bölüme Hoşgeldiniz!☔💜

                         ~82. Bölüm~
                    |Kaçak Cinayet|
Aksel'den...

Hayat bana çok karmaşık gelmeye başladı. Bu geçirdiğim üç hafta boyunca evimden çok Kenan'ın evinde durdum diyebilirim. Meğersem birbirimizin ne kadar çok ortak noktası var onu anladım. Sadece aramızda ki elektriği yakınlaştıramıyoruz. O elektrikler yan yana geliyor ama yan yana geldiği an birbirini iten iki mıknatıs gibi oluyoruz. Bu durumdan ne kadar sıkılsam da ona söylemek istemiyorum. Belki de benle sadece eğlencesine takılıyordur.

Yine bir gece arkadaşlarımla buluşmuş ve buluşma sonu eve varmıştım. Annem ve babam bu gece yine iş nedenleri ile evde yoktu. Eski zamanlar evde tek başıma kalınca çok sevinirdim ama şu an o hissiyatı asla bulamıyorum. Korkuyorum, duvarlar üzerime geliyormuş gibi hissediyorum. Can sıkıntısından film izlerken filmdeki bazı sahnelere 'bu ne be?, ne saçma!' Diyerek kendi kendime konuşuyordum.

Evet, iyice kafayı yemiştim. Ve o an aklıma bir fikir geldi. Bu can sıkıntısını ortadan tamamen kaldıracak bir fikir. Hızlıca ayağa kalkıp mutfağa bir çırpıda girdim. Ve hayatımda ilk defa birisi için bu kadar emek harcadım. Kendi ellerimle güzel nefis yemekler hazırlamıştım.

Anneme yemek konusunda yardım etmeyen ben, bir başkası yemeklerimi beğenir mi diye yemek hazırlamış ve yemek masasını özenle süslemiştim. Süsleri biraz daha abartıp balkabağı süsleri eklemiştim. Ne de olsa bugün 31 Ekim, Cadılar Bayramı'ydı ve bu günü çok seviyordum.

Bütün herşey hazırlandıktan sonra odama çıkararak gardrobumdan güzel bir elbise seçtim. Bu elbise tamamen pembeydi kesinlikle üzerime çok yakışacaktı. Üzerimi çıkarıp pembe elbiseyi üzerime giyip elbiseye uygun makyaj yaptıktan sonra aynanın karşısına geçip kendime baktım ve gözlerime inanamadım. Bu ben miyim? Bir elbise ve makyajın beni bu kadar güzel yapacağını hiç düşünmezdim. Üzerimi değiştirmenin ardından tekrardan aşağıya indim.

Bir çırpıda her şeyi bitirmemin ardından elimi telefonuma götürdüm. Kahretsin! Kenan'ı hâlâ 'Katil' diye kaydetmiştim. Nedense değiştirmeye üşeniyordum. Çünkü, onu ne diye kaydedeceğimi bilmiyordum. Hızlıca numarayı çevirip aradım. Telefonu ikinci arayışımda açtı.

- Efendim Aksel?

- Selam! Neredesin?

Sesi oldukça yorgun geliyordu.

- Birkaç işim vardı şimdi arabadayım, eve doğru gidiyorum.

- Eve değil bana geliyorsun.

- Niye?

Resmen sınırları zorluyordu. En sevmediğim huyu her şeye bir neden aramasıydı.

- Soru sorma Kenan! Gel hadi bekliyorum.