(unicode)
''ကိုကြီး..မောနင်း...''
သူ မှန်တင်ခုံရှေ့မှာ အင်္ကျီကြယ်သီးတပ်နေရာမှအသံအစ်အစ်လေးကြောင့်လှမ်းကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်သည်။ညက အလွမ်းဖြေရင်း ဘယ်နှချီမှန်းမသိ၊သောင်းကျန်းလိုက်ပြီး မိုးလင်းတော့ မနည်းအိပ်ယာထရသည်။
''အိပ်လေ...ကိုယ် တမင်မနိုးတာ၊သည်းငယ်အိပ်ရေးမဝသေးတာ သိလို့''
မိုင်လေးရဲ့ အိပ်ယာနိုးစ မျက်နှာဖောင်းဖောင်းကလေးကို ကြည့်ပြီးပြောလိုက်သည်။သူလည်းအိပ်ရေးမဝသေးပေမဲ့ အလုပ်ကိစ္စက အရေးကြီးတော့မသွားလို့မရ။
''ကိုကြီးက အိပ်ရေးဝလို့လား...''
''မဝပေမဲ့ မသွားလို့မရဘူးကွ....''
အိပ်ရေးပျက်ထားလို့ နီကျင်နေတဲ့ ကိုကြီးရဲ့မျက်လုံးတွေကို ကြည့်ပြီး သိပါသည်။ ကိစ္စပြီးလို့၊ ရှုးထပေါက်တော့ဘဲမနက်၂နာရီခွဲနေတာကိုဘယ်လိုအိပ်ရေးဝမလဲ။
''အန်တီငယ့်ကို သွားနှုတ်ဆက်ပြီးပြီ၊ ပြီးတော့..
ကျွန်တော်ရဲ့ကလေးလေးကိုမနှိုးပါနဲ့လိုမှာထားခဲ့တယ်''
''ဟင်..ကိုကြီးကလည်း ဘာလို့အဲ့ဒီလိုသွားပြောတာလဲ...အန်တီငယ်ရိပ်မိအုံးမယ်''
''မဟုတ်တာကွာ...ကိုယ် ညကပြန်ရောက်တာနောက်ကျမှန်းသိသားဘဲ...''
မိုင်လေးက ခေါင်းလေးညိမ့်ပြရင်း အိပ်ယာထဲကထထိုင်သည်။
''ဟိတ်...ပြန်အိပ်အုံးဆိုတာ...''
''မအိပ်တော့ပါဘူး...ကိုကြီး ဘာစားပြီးပြီလဲဟင်''
မနက်စာအတွက် သတိရစွာမေးလိုက်သည်။နံရံကနာရီကိုလှမ်းကြည့်တော့ မနက်၈နာရီတောင်မထိုးသေး။
''ဟွန်း..ကိုယ့်ကို မနက်စာပြင်ပေးမယ်ပေါ့''
ဂုဏ်ရောင်က သဘောကျစွာကြည့်ရင်း ပြုံးလိုက်မိသည်။
ညဝတ်အဝါနုရောင်ဝမ်းဆက်လေးနဲ့ အိပ်ယာနိုးစ ကပိုကရိုအလှလေးနဲ့ သူမလေးကို ကြည့်ရင်းအသည်းယားသွားရသည်။ မျက်တောင်ကော့ကော့၊စုထွေးနေတဲ့နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးက နီမြန်းထူအမ်းလျက် ညကသူရဲ့လက်ချက်ကြောင့်ဆိုတာကျိန်းသေသည်။
