တာတေ [ညမဖတ်ရ] အတွဲ ၂

တန်ပြန်ဖယောင်းတိုင်

Unicode

ကျုပ်ဆရာအိုနဲ့လိုက်နေတုန်းကဗျ။
ဆရာအိုလုပ်ခဲ့တာကို ကျုပ်ကိုယ်တိုင် သေသေချာချာမြင်ခဲ့တာ။
ဒီတော့မှ ကျုပ်လည်းသိခဲ့တော့တာဗျို့။

လောကကြီးမှာကောင်းတာလုပ်တိုင်း အဆင်ပြေတာ မဟုတ်ဘူးဗျာ။

ဘုရားရှိခိုး မေတ္တာပို့၊ ကြေးစည်လေး
တနောင်နောင်ထု၊ ဒါ့ထက်ကောင်းတာရှိဦးမလားဗျာ။

အရှေ့အရပ်၊ အနောက်အရပ်၊ တောင်အရပ်၊

မြောက်အရပ်တွေကို မေတ္တာပို့တော့ အိမ်နီးချင်း
တွေက မေတ္တာရကြလို့ ဝမ်းသာကြမှာပဲလို့မထင်နဲ့ဗျို့။

ဆရာအိုနဲ့ကျုပ်လိုက်သွားလို့သာအဘဇံကိုတွေ့ဖူးတာဗျ။

အဘဇံဆိုတဲ့ ဘိုးတော်ကြီးက အသက်ခုနှစ်ဆယ်ကျော်ပြီ။
အဲဒီ့မြို့လေးကလည်း ငယ်ငယ်လေးပါဗျာ။

ရပ်ကွက်ခုနှစ်ခုပဲရှိတာ။အဘဇံက အောင်တော်မူ
ရပ်ကွက်ကသုံးလမ်းမှာနေတာ။ တစ်ယောက်တည်း
သမားဗျ။

ပျဉ်ထောင်သွပ်မိုးတစ်ထပ်အိမ်ကလေးနဲ့နေတာ။
ဇနီးက ဆုံးသွားပြီး သားသမီးတွေကလည်းအဝေးမှာ။

တစ်မြို့တည်းနေတဲ့ တူတစ်ယောက်
ကတော့ သူ့ကိုစောင့်ရှောက်တယ်ဆိုပဲ။

အဘဇံကလည်း သန်သန်မာမာကြီးဗျ။
သူထမင်းဟင်းကို သူ့ဟာသူချက်စားတဲ့အဘိုးကြီးဗျို့။
ဘယ်သူ့ကိုမှ အပူမကပ်ဘူး။မနက်ဆိုစောစောထပြီး ဘုရားတစ်ခါ ရှိခိုးသတဲ့။

ညဆိုရင်လည်း ဘုရားတစ်ခါရှိခိုးသတဲ့။

ပြီးရင်တစ်ရပ်ကွက်လုံးကို မေတ္တာပို့တာတဲ့ဗျို့။

လမ်းထဲကလူတိုင်းက အဘဇံကို ချစ်ကြခင်ကြဆိုပဲ။

တစ်ရက်တော့ အဘဇံဘုရားရှိခိုးသံမကြားရလို့
တောင်ဘက်အိမ်ဒေါ်သက်ကြီးက သွားကြည့်သတဲ့။

ဒီတော့မှ အဘဇံက ဒေါ်သက်ကိုလှမ်းခေါ်ပြီး
လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ ပြောဆိုပဲ။

သူ့အသံပျောက်သွားတာ နဲနဲမှကို မထွက်တော့ဘူးတဲ့ဗျို့။
ဒီတော့မှ ဒေါ်သက်ကြီးလည်း လမ်းထဲကအဘဇံရဲ့မိတ်ဆွေ အဘိုးကြီးတွေကို လိုက်ပြောရတော့တာပေါ့ဗျာ။