Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Medya: Çınar.
Merhaba!
Bu bölüm dün gelecekti fakat yeğenimin doğum günü olduğu için tüm gün dışarıdaydım. Geciktiği için kusura bakmayın.
Sizden ricam yıldıza basmayı unutmayın olur mu? Yorumlarınız da benim için önemli.
Bu akşam muhtemelen 6 milyon olacağız. Çok teşekkür ederim. Birlikte başarıyoruz.
SPIT IN MY FACE.
Bölüme başlamadan önce buraya kırmızı bir kalp bırakır mısınızz:*)
Çocukları yetiştiren şey aileleri olur, her zaman böyle düşünüyordum. Bir çocuğun yaşayacağı kalp kırıklığının sebebi de ailelerdi. İnsanlar durduk yere kırılmazdı, durduk yere de canı yanmazdı. Onları bu hale getirenler aileleriydi. Çünkü bir çocuk kötü doğmazdı ama kötü olunurdu.
Serter Güçlü.
Hayatı boyunca kirli bir camdan dışarıya bakmış, kirli ruhların içinde büyümüş ve buna rağmen acısını göstermeyen bir adamdı. Yirmi dokuz yaşında olmasına rağmen, bazen çocuk gibi davranırdı. Çocuklar gibi neşeyle güler ve sanki çocukluğunu yaşamamışçasına bol kahkaha atardı. Bu yüzden Serter'e karşı derin bir bağlılığım vardı.
''Anne.'' dedi Serter.
''Merhaba, oğlum. Biraz konuşabilir miyiz? Müsaitsiniz değil mi?'' diye sordu babası.
İkisini burada görmek Serter'i şaşırtmış olmalıydı. Yüzündeki kanın çekildiğini fark ettim. Mimikleri değişmişti, hem şaşkındı hem de böyle bir şey beklemiyordu.
''Müsaitiz.'' dedi Serter.
''Yalnız konuşabilir miyiz?'' diye sorduğunda babası; tam gideceğim sırada Serter bileğimi tuttu ve bileğimdeki parmaklarına dokunup; ''Size kahve yaparım, yani ailene. Siz de rahat rahat konuşursunuz.'' dedim.
Onları yalnız bırakmak adına mutfağa geçtiğimde, yalnız konuşmalarına karar vermiştim. Yalnız konuşmaları gerekiyordu. Onlara kahve hazırlamak istedim. Kahveleri hazırladığım sırada, içeriye çalışan kadın girdi. Onlarla pek konuşmadığım için tanışamamıştım. Açıkçası samimiyet kurmak da istemiyordum. Son yaşanan zehirli yemek olayından sonra ister istemez ürküyordum. İnsanlara olan güvenim yoktu. İnsanlara çok çabuk bağlandığım için hayal kırıklığına uğruyordum ve bu da beni korkutuyordu. Bu yüzden mesafeli olmaya karar vermiştim. En azından gelecek herhangi bir darbede tekrar hayal kırıklığı yaşamayacaktım.
