Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Medya: Eylül Yalçın.
Merhaba!
Çok hızlı büyüyoruz. Kalbe saplanan ok 9.5 milyon oldu. Gösterdiniz ilgi için teşekkür ederim. İyi ki varsınız ve iyi ki benimlesiniz.
Bölümde yazım yanlışı var mı bilmiyorum kontrol ettim ama gözden kaçabiliyor. Sizinle bir kez daha kontrol ederim, siz okurken yani.
Spotify'da çalma listesimiz var Kalbe Saplanan Ok ile ilgili. Bazı şarkılar finalden spoiler içeriyor :) Kalbe Saplanan Ok yazarsanız en üstteki listenin olduğunu görürsünüz bi'tanelerim.
Ayrıca beni ınstagramdan takip edebilirsiniz.
Instagram: Ebrununhikayeleri
Bölümü okuduktan sonra en alttaki duyuruya bakmayı da unutmayın.
Yorumlarınızı ve yıldızlarınızı bekliyorum... Keyifli okumalar.
Bölüme başlamadan önce buraya kalp bırakır mısınız:*)
Darmadağın ailelerin darmadağın çocuklarıydık.
Anne ve Babamı öldürdüğümü düşündüğümde yedi yaşındaydım. Darmadağın bir ailenin çocuğu olarak onlara kıydığımı düşündüm. Yaşadığım acı, hissettiğim o büyük depresyon sonucu uzun bir süre yalnızlaştım.
On sekiz yaşımı hatırlıyorum. Pastamdaki mumları üflüyorum. Annem yok, babam yok. Ablam var, Gürsel var. Eylül'ün dudaklarında büyük bir gülümseme var. Her zamanki gibi sandalyeye oturduğumdasırtımın arkasına minder bırakıyor. Onun sandalyesinde minder olmuyor çünkü benim sırtımınacımasınadayanamıyordu. Pastadaki mumları üfledikten sonra ablama sarılmıştım. Genelde doğum günlerinde, ilk sarıldığınız kişi en sevdiğiniz olmuştur. Ben de ablamı seviyordum. Onun iyi bir insan olduğunu düşünüyordum yirmi yaşıma kadar.
Yirmi yaşımdayken hatırlamadığım bir şekilde tren yolculuğuna çıktım. Ankara'ya gittim. Soğuk şehrin soğuk insanlarının bulunduğu yere gittim. Bir trene binmiştim. O trende muhtemelen Serter ile karşılaşacağımı bilmeden adımımı atmıştım, bana göre; tren istasyonundaki duraklar acıya çıkardı.
