##Unicode##
ခုလက်ရှိ..
"အန်တီ.."
"ဟင်.."
"ခေါ်နေတာကြာပြီ ဘယ်တွေစိတ်ရောက်သွားရပြန်တာတုန်း။"
"ဘယ်မှမရောက်ပါဘူး။"
"ဟင်း။ကျနော် အဝတ်သွားလှဲလိုက်အုံးမယ်။"
"အော်အေး။"
ယုယလဲပြောကာ ေနာက်ဖေးဘက်ထွက်လာခဲ့သည်။
စာသင်ကျောင်းဆိုတော့ရေချိုးခန်းက ရေကန်ကိုအမိုးနဲ့အကာနဲ့ အလုံ ကာထားသည့်အခန်းဘဲရှိသည်။
ရေပူရေအေးတို့ ရေပန်းတို့တော့မရှိ။
ယုယအင်ကျီဝတ်ပြီးပြန်လာတော့ အန်တီက မီးမီးလေးကိုသိပ်ပြီးနေပြီ။ယုယကိုမြင်တော့အန်တီက။
"ဟားဟား..."
ဟက်ဟက်ပက်ပက်ကိုေအာ်ရယ်သည်။
ရယ်လဲရယ်ချင်စရာဘဲ။ အင်ကျီက သေးနေတော့ယုကအဖို့ မု့န့်ဖက်ထုပ်လိုပင်။လက်ကလဲတို ခြေထောက်ကလဲတို။မထော်မနန်းဖြစ်နေတာကိုး။
"ဟာအန်တီ ဘာလို့အဲ့လောက်ရယ်နေရတာလဲ။"
"မင်းပုံကိုလဲြပန်ကြည့်အုံးလေကွာ။"
"အန်တီဘဲ ဒါဝတ်ခိုင်းတာဘဲ။"
"ငါ့အထင်မင်းနဲ့တော်မယ်ထင်တာကိုး။
အရင်ကစိုကြီးတောင်ကြီးနေသေးတာ။"
"ဟင်။ကျနော်အရင်ကမဝတ်ဖူးပါဘူး။"
"အော်ဆောတိ။မင်းကိုပြောတာမဟုတ်ဘူး။မင်းအဒေါ်ဝတ်တုန်းက ဒါကကြီးနေတာ မင်းကျဘယ်လိုသေးသွားလဲမသိဘူး။"
အန်တီ့အပြောကြောင့်ယုယလဲ..
"ကျနော်ကဒေါ်လေးလို လူစင်မမှီတဲ့သူမှမဟုတ်တာ။"
စပ်ဖြီးဖြီးလေးလုပ်ကာဆိုလိုက်တော့။
"အမယ် သူများ ငယ်ကိုနော်။"
အန်တီကမျက်စောင်းလေးခဲကာဆိုလာသည်။
"အန်တီ့ငယ်။"
"အေးလေ။သမီးငယ်က ငါ့တပည့် ငါ့တပည့်ကိုအဲ့လိုမပြောနဲ့မကြိုက်ဘူး။"
"ကျနော်ကျကော။"
ယုယကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် လက်ညိုးလေးထိုးကာမေးလိုက်မိသည်။
YOU ARE READING
ဆရာမကြွေ(သို့)အန်တီကျောင်းအုပ်
Short Storyအချစ်ဦးကသမီးငယ်ဖြစ်ပြီး အချစ်ဆုံးကတော့မောင်ပေါ့။ မောင်ဆိုတာကလဲ သမီးငယ်ဘဲလေ..။
